Τό πρωΐ τοῦ Μεγάλου Σαββάτου, 1^ῃς Μαῒου 2021, ὁ Σεβασμιώτατος ἱερούργησε στόν Ἱερό

Ναό Ἁγίου Τρύφωνος Κομοτηνῆς.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

ΠΑΤΡΙΑΡΧΙΚΗ ΑΠΟΔΕΙΞΙΣ

ΕΠΙ Τῼ ΑΓΙΩι ΠΑΣΧΑ

† Β Α Ρ Θ Ο Λ Ο Μ Α Ι Ο Σ

ΕΛΕῼ ΘΕΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ

ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ – ΝΕΑΣ ΡΩΜΗΣ

ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ

ΠΑΝΤΙ Τῼ ΠΛΗΡΩΜΑΤΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΧΑΡΙΝ, ΕΙΡΗΝΗΝ ΚΑΙ EΛΕΟΣ

ΠΑΡΑ ΤΟΥ ΕΝΔΟΞΩΣ ΑΝΑΣΤΑΝΤΟΣ ΧΡΙΣΤΟΥ

Τήν ψυχωφελῆ πληρώσαντες Τεσσαρακοστήν καί προσκυνήσαντες τά Πάθη καί τόν Σταυρόν τοῦ Κυρίου, ἰδού καθιστάμεθα σήμερον κοινωνοί τῆς ἐνδόξου Αὐτοῦ Ἀναστάσεως, λαμπρυνόμενοι τῇ πανηγύρει καί ἀναβοῶντες ἐν χαρᾷ ἀνεκλαλήτῳ τό κοσμοσωτήριον ἄγγελμα «Χριστός Ἀνέστη»!

Ὅ,τι πιστεύομεν, ὅ,τι ἀγαπῶμεν, ὅ,τι ἐλπίζομεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι συνδέεται μέ τό Πάσχα, ἀπό αὐτό ἀντλεῖ τήν ζωτικότητά του, ἀπό αὐτό ἑρμηνεύεται καί νοηματοδοτεῖται. Ἡ Ἀνάστασις τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ ἀπάντησις τῆς Θείας ἀγάπης εἰς τήν ἀγωνίαν καί τήν προσδοκίαν τοῦ ἀνθρώπου, ἀλλά καί εἰς τήν «ἀποκαραδοκίαν» τῆς συστεναζούσης κτίσεως. Ἐν αὐτῇ ἀπεκαλύφθη τό νόημα τοῦ «ποιήσωμεν ἄνθρωπον κατ᾿ εἰκόνα ἡμετέραν καί καθ᾿ ὁμοίωσιν»[1] καί τοῦ «καί εἶδεν ὁ Θεός τά πάντα, ὅσα ἐποίησεν, καί ἰδού καλά λίαν»[2].

Ὁ Χριστός εἶναι «τό Πάσχα ἡμῶν»[3], «ἡ ἀνάστασις πάντων». Ἐάν ἡ πτῶσις ὑπῆρξεν ἀναστολή τῆς πορείας τοῦ ἀνθρώπου πρός τό «καθ᾿ ὁμοίωσιν», ἐν Χριστῷ ἀναστάντι ἀνοίγεται πάλιν εἰς τόν «ἠγαπημένον τοῦ Θεοῦ» ἡ ὁδός τῆς κατά χάριν θεώσεως. Συντελεῖται τό «μέγα θαῦμα», τό ὁποῖον ἰᾶται τό «μέγα τραῦμα», τόν ἄνθρωπον. Εἰς τήν ἐμβληματικήν εἰκόνα τῆς Ἀναστάσεως ἐν τῇ Μονῇ τῆς Χώρας, ἀτενίζομεν τόν κατελθόντα «μέχρις ᾍδου ταμείων» Κύριον τῆς δόξης καί καθελόντα θανάτου τό κράτος, νά ἀναδύηται ζωηφόρος ἐκ τοῦ τάφου, συνανιστῶν τούς γενάρχας τῆς ἀνθρωπότητος, καί ἐν αὐτοῖς ἅπαν τό ἀνθρώπινον γένος, ἀπ᾿ ἀρχῆς καί μέχρι τῶν ἐσχάτων, ὡς ἐλευθερωτής ἡμῶν ἐκ τῆς δουλείας τοῦ ἀλλοτρίου.

Ἐν τῇ Ἀναστάσει φανεροῦται ἡ ἐν Χριστῷ ζωή ὡς ἀπελευθέρωσις καί ἐλευθερία. «Τῇ ἐλευθερίᾳ … Χριστός ἡμᾶς ἡλευθέρωσε»[4]. Τό περιεχόμενον, τό «ἦθος» αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας, ἡ ὁποία πρέπει νά βιωθῇ ἐνταῦθα χριστοπρεπῶς, πρίν τελειωθῇ ἐν τῇ ἐπουρανίῳ Βασιλείᾳ, εἶναι ἡ ἀγάπη, ἡ βιωματική πεμπτουσία τῆς «καινῆς κτίσεως». «Ὑμεῖς γάρ ἐπ᾿ ἐλευθερίᾳ ἐκλήθητε, ἀδελφοί· μόνον μή τήν ἐλευθερίαν εἰς ἀφορμήν τῇ σαρκί, ἀλλά διά τῆς ἀγάπης δουλεύετε ἀλλήλοις»[5]. Ἡ ἐλευθερία τοῦ πιστοῦ, τεθεμελιωμένη εἰς τόν Σταυρόν καί τήν Ἀνάστασιν τοῦ Σωτῆρος, εἶναι πορεία πρός τά ἄνω καί πρός τόν ἀδελφόν, εἶναι «πίστις δι᾿ ἀγάπης ἐνεργουμένη»[6]. Εἶναι ἔξοδος ἀπό τήν «Αἴγυπτον τῆς δουλείας» καί τῶν ποικίλων ἀλλοτριώσεων, χριστοδώρητος ὑπέρβασις τῆς ἐσωστρεφοῦς καί συρρικνωμένης ὑπάρξεως, ἐλπίς αἰωνιότητος, ἡ ὁποία ἐξανθρωπίζει τόν ἄνθρωπον.

Ἑορτάζοντες τό Πάσχα, ὁμολογοῦμεν ἐν Ἐκκλησίᾳ, ὅτι ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ «ἔχει ἤδη ἐγκαθιδρυθῆ, ἀλλά δέν ἔχει ἀκόμη ὁλοκληρωθῆ»[7]. Ἐν τῷ φωτί τῆς Ἀναστάσεως, τά ἐγκόσμια πράγματα ἀποκτοῦν νέον νόημα, ἐφ᾿ ὅσον εἶναι ἤδη μεταμορφωμένα καί μεταμορφούμενα. Τίποτε δέν εἶναι ἁπλῶς «δεδομένον». Τά πάντα εὑρίσκονται ἐν κινήσει πρός τήν ἐσχατολογικήν τελείωσίν των. Αὐτή ἡ «ἀκράτητος φορά» πρός τήν Βασιλείαν, ἡ ὁποία βιοῦται κατ᾿ ἐξοχήν ἐν τῇ εὐχαριστιακῇ συνάξει, προφυλάσσει τόν λαόν τοῦ Θεοῦ ἀφ᾿ ἑνός μέν ἀπό τήν ἀδιαφορίαν διά τήν ἱστορίαν καί τήν παρουσίαν τοῦ κακοῦ ἐν αὐτῇ, ἀφ᾿ ἑτέρου δέ ἀπό τήν λήθην τοῦ Κυριακοῦ λόγου «ἡ βασιλεία ἡ ἐμή οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ κόσμου τούτου»[8], τῆς διαφορᾶς δηλονότι μεταξύ τοῦ «ἤδη» καί τοῦ «ὄχι ἀκόμη» τῆς ἐλεύσεως τῆς Βασιλείας, συμφώνως καί πρός τό θεολογικώτατον «Ὁ Βασιλεύς ἦλθεν, ὁ Κύριος Ἰησοῦς, καί ἡ Βασιλεία του θά ἔλθῃ»[9].

Κύριον γνώρισμα τῆς θεοσδότου ἐλευθερίας τοῦ πιστοῦ εἶναι ὁ ἀσίγαστος ἀναστάσιμος παλμός, ἡ ἐγρήγορσις καί ὁ δυναμισμός της. Ὁ χαρακτήρ αὐτῆς ὡς δώρου τῆς χάριτος ὄχι μόνον δέν περιορίζει, ἀλλά ἀναδεικνύει τήν ἰδικήν μας συγκατάθεσιν εἰς τήν δωρεάν, καί ἐνδυναμώνει τήν πορείαν μας καί τήν ἀναστροφήν μας ἐν τῇ νέᾳ ἐλευθερίᾳ, ἡ ὁποία ἐμπερικλείει καί τήν ἀποκατάστασιν τῆς ἀλλοτριωθείσης σχέσεως τοῦ ἀνθρώπου μέ τήν κτίσιν. Ὁ ἐν Χριστῷ ἐλεύθερος δέν ἐγκλωβίζεται εἰς «γήϊνα ἀπόλυτα», ὡς «οἱ λοιποί, οἱ μή ἔχοντες ἐλπίδα»[10]. Ἡ ἐλπίς ἡμῶν εἶναι ὁ Χριστός, ἡ ἐν Αὐτῷ ὡλοκληρωμένη ὕπαρξις, ἡ λαμπρότης καί ἡ φωτοχυσία τῆς αἰωνιότητος. Τά βιολογικά ὅρια τῆς ζωῆς δέν ὁρίζουν τήν ἀλήθειάν της. Ὁ θάνατος δέν εἶναι τό τέλος τῆς ὑπάρξεώς μας. «Μηδείς φοβείσθω θάνατον∙ ἠλευθέρωσε γάρ ἡμᾶς ὁ τοῦ Σωτῆρος θάνατος. Ἔσβεσεν αὐτόν ὑπ᾿ αὐτοῦ κατεχόμενος. Ἐσκύλευσε τόν ᾍδην ὁ κατελθών εἰς τόν ᾍδην»[11]. Ἡ ἐν Χριστῷ ἐλευθερία εἶναι ἡ «ἄλλη πλᾶσις»[12] τοῦ ἀνθρώπου, πρόγευσις καί προτύπωσις τῆς πληρώσεως καί τῆς πληρότητος τῆς Θείας Οἰκονομίας ἐν τῷ «νῦν καί ἀεί» τῆς ἐσχάτης ἡμέρας, ὅτε οἱ «εὐλογημένοι τοῦ Πατρός» θά ζοῦν πρόσωπον πρός πρόσωπον μετά τοῦ Χριστοῦ, «ὁρῶντες αὐτόν καί ὁρώμενοι καί ἄληκτον τήν ἀπ᾿ αὐτοῦ εὐφροσύνην καρπούμενοι»[13].

Τό Ἅγιον Πάσχα δέν εἶναι ἁπλῶς μία θρησκευτική ἑορτή, ἔστω καί ἡ μεγίστη δι᾿ ἡμᾶς τούς Ὀρθοδόξους. Κάθε Θεία Λειτουργία, κάθε προσευχή καί δέησις τῶν πιστῶν, κάθε ἑορτή καί μνήμη Ἁγίων καί Μαρτύρων, ἡ τιμή τῶν ἱερῶν εἰκόνων, ἡ «περισσεία τῆς χαρᾶς» τῶν Χριστιανῶν (Β´ Κορ. η´, 2), κάθε πρᾶξις θυσιαστικῆς ἀγάπης καί ἀδελφοσύνης, ἡ ὑπομονή ἐν ταῖς θλίψεσιν, ἡ οὐ καταισχύνουσα ἐλπίς τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ, εἶναι πανήγυρις ἐλευθερίας, ἐκπέμπουν πασχάλιον φως καί ἀναδίδουν τό ἄρωμα τῆς Ἀναστάσεως.

Ἐν τῷ πνεύματι τούτῳ, δοξάζοντες τόν πατήσαντα θανάτῳ τόν θάνατον Σωτῆρα τοῦ κόσμου, ἀπευθύνομεν πρός πάντας ὑμᾶς, τούς ἐν ἁπάσῃ τῇ Δεσποτείᾳ Κυρίου τιμιωτάτους ἀδελφούς καί τά προσφιλέστατα τέκνα τῆς Μητρός Ἐκκλησίας, ἑόρτιον ἀσπασμόν, εὐλογοῦντες μαζί σας γηθοσύνως, ἐν ἐνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ, Χριστόν εἰς τούς αἰῶνας.

Φανάριον, Ἅγιον Πάσχα ,βκα´

† Ὁ Κωνσταντινουπόλεως

     διάπυρος πρός Χριστόν Ἀναστάντα

   εὐχέτης πάντων ὑμῶν.

ΕΠΙ ΤΩ ΑΓΙΩ ΠΑΣΧΑ ͵βκα΄ (2021)

Πρὸς τὸν

Ἱερόν Κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

«Τὸν Σταυρόν σου προσκυνῶ Χριστὲ ὁ Θεός, καὶ τὴν ταφήν σου δοξάζω ἀθάνατε, καὶ τὴν ἀνάστασίν σου ἑορτάζων κραυγάζω σοι, Ἀνέστη ὁ Κύριος» (Ἅγ. Ρωμανὸς ὁ Μελωδός)

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά

Μὲ τὸν θάνατο καὶ τὴν ταφὴ τοῦ Κυρίου μας προσφέρεται ἡ ἀληθινὴ καὶ αἰώνια ζωή. «Ἡ ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ εἶναι ἡ μοναδικὴ νίκη ποὺ κάνει ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα νά χαίρεται, ἀπὸ τὸν πρωτόπλαστο ὡς τὸν τελευταῖο ἄνθρωπό που ζεῖ στήν γῆ». (Ἅγ. Νικόλαος Ἀχρίδος)

Γι΄ αὐτὸ σήμερα «θανάτου ἑορτάζομεν νέκρωσιν, ᾄδου τὴν καθαίρεσιν». Χάθηκε ὁ θάνατος! Σήμερα εἶναι «ἡ ἀπαρχὴ ἄλλης βιοτῆς, τῆς αἰωνίου». Αὐτὸ εἶναι ἕνα μυστήριο, ἕνα πέρασμα καὶ ὅπως λέγει ὁ π. Ἀλέξανδρος Σμέμαν: «εἶναι ἡ μεταμόρφωση τοῦ παλαιοῦ σὲ καινούργιο».

«Μέχρι τὴν Ἀνάστασή Του ὁ  Κύριος, δίδασκε γιά τὴν αἰώνια ζωή, ἀλλὰ μὲ τήν Ἀνάστασή Του, ἔδειξε ὅτι ὁ Ἴδιος εἶναι ἡ ὄντως αἰώνια ζωή…»

Χωρὶς τὴν ἀνάσταση δέν ὑπάρχει οὔτε στόν οὐρανό, οὔτε κάτω ἀπὸ τὸν οὐρανὸ τίποτα πιὸ παράλογο ἀπὸ τὸν κόσμο αὐτό, οὔτε μεγαλύτερη ἀπελπισία ἀπὸ τὴν ζωὴ αὐτή, δίχως ἀθανασία. Σ’ ὅλους τοὺς κόσμους δέν ὑπάρχει περισσότερο δυστυχισμένη ὓπαρξη ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ποὺ δέν πιστεύει στήν ἀνάσταση τῶν νεκρῶν.

Γι΄ αὐτὸ, γιά τὴν ἀνθρώπινη ὓπαρξη, ὁ Ἀναστημένος Κύριος εἶναι τὰ «πάντα ἐν πᾶσιν» σ΄ ὅλους τοὺς κόσμους : ὃ,τι τὸ Ὡραῖο, τὸ Καλό, τὸ Ἀληθινό, τὸ Προσφιλὲς, τὸ Χαρμόσυνο, τὸ Θεῖο, τὸ Σοφό, τὸ Αἰώνιο.

Αὐτὸς εἶναι ὅλη ἡ Ἀγάπη μας, ὅλη ἡ Ἀλήθεια μας, ὅλη ἡ Χαρὰ μας, ὅλο τὸ Ἀγαθὸ μας, ὅλη ἡ Ζωὴ μας, ἡ Αἰώνια Ζωὴ σὲ ὃλες τὶς αἰωνιότητες καὶ ἀπεραντοσύνες», μᾶς  λέγει πολὺ χαρακτηριστικὰ ὁ Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς.

Ἡ Ἀνάσταση εἶναι τὸ πρωταρχικὸ καὶ οὐσιαστικὸ γεγονὸς τῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας μας καὶ τῆς πίστεώς μας καὶ ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Συμεὼν ὁ Νέος Θεολόγος: «Πὼς μπορεῖ κανείς, ὅταν σ΄ αὐτὴ τή ζωή δέν ξέρει τίποτα γιά τὴν Ἀνάσταση, νά περιμένει νά τὴν ἀνακαλύψει καὶ νά τὴν ἀπολαύσει μετὰ τὸν θάνατό του;»

Διὰ τοῦτο ἡ ἐμπειρία τῆς Ἀνάστασης καὶ τῆς αἰωνίας ζωῆς, ξεκινάει ἀπὸ τὰ παρόντα καὶ εἴμαστε ἅπαντες, ζῶντες καὶ κεκοιμημένοι, σὲ Κοινωνία μετὰ τοῦ Ἀναστάντος Κυρίου.

Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου μας, εἶναι ἡ ἀπάντηση σ΄ ὅλους τοὺς πειρασμούς, τὶς θλίψεις καὶ τὶς δοκιμασίες τοῦ παρόντος κόσμου. Εἶναι ἡ ἐλπίδα, ἡ δύναμη, καὶ ἡ μοναδική διέξοδος στὶς δυσκολίες καὶ τὰ ποικίλα ἀδιέξοδά μας. Μὲ πίστη στὴν Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ὅλα τὰ σκοτάδια θὰ ἐξαφανιστοῦν, διότι «νῦν πάντα πεπλήρωται φωτός». Ἡ ζωή μας θὰ μεταμορφωθεῖ σὲ ἕνα αἰώνιο Πάσχα, θὰ ἀνθίσει καὶ πάλι τὸ χαμόγελο, ἡ χαρά καὶ ἡ ὀμορφιά στὴν ζωή μας. Θὰ γίνει ἡ Ἀνάσταση τοῦ Κυρίου ἡ κοινή μας Ἀνάσταση!

ΧΡΙΣΤΟΣ ΑΝΕΣΤΗ !

Διάπυρος πρὸς τὸν Ἀναστάντα Κύριον εὐχέτης

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Ν

Τήν Μεγάλη Παρασκευή τό πρωΐ, 30 Ἀπριλίου 2021, ὁ Σεβασμιώτατος χοροστάτησε κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἑσπερινοῦ τῆς Ἀποκαθηλώσεως στόν Ἱερό Ναό Ἁγίου Γεωργίου Κομοτηνῆς.

Τό ἀπόγευμα τῆς ἲδιας ἡμέρας (ὥρα 16:00) προέστη τῆς Περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου στό Δημοτικό Κοιμητήριο Κομοτηνῆς.

Στήν συνέχεια χοροστάτησε στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Κομοτηνῆς κατά τήν Ἀκολουθία τοῦ Ἐπιταφίου Θρήνου καί προέστη τῆς Περιφορᾶς τοῦ Ἐπιταφίου πέριξ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

πατήστε  ΕΔΩ  για περισσότερες φωτογραφίες

Τήν Μεγάλη Πέμπτη τό ἀπόγευμα, 29^ην Ἀπριλίου 2021, ὁ Σεβασμιώτατος χοροστάτησε κατά τήν ἀκολουθία τῶν Παθῶν τοῦ Κυρίου στόν Ἱερό Καθεδρικό Ναό Εὐαγγελισμοῦ τῆς Θεοτόκου Κομοτηνῆς, εὐχόμενος καλή Ἀνάσταση.

Ἐκ  τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

πατήστε ΕΔΩ για περισσότερες φωτογραφίες

ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ 76^η

ΕΠΙ ΤΗ ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ,βκα΄ (2021)

«Πᾶσα ἡ κτίσις ἠλλοιοῦτο  φόβῳ θεωροῦσα σὲ ἐν σταυρῷ κρεμάμενον Χριστέ»

Πρὸς τὸν

Ἱερόν Κλῆρον καὶ τὸν εὐσεβῆ Λαόν

τῆς καθ’ ἡμᾶς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.

Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά,

Μεγάλη Παρασκευὴ σήμερα!

Ὁ Κύριός μας κάθηται ἐπὶ τοῦ θυσιαστικοῦ Του θρόνου, τὸν Τίμιο Σταυρό «ποὺ εἶναι ζυγὸς μέγιστος, θαυματουργὸς, στατῆρας ποὺ ἐστήθηκε στήν μέσην ἀκριβῶς, γιά νά ζυγιάσει τὴν κούφιαν ἔγνοιαν τῶν ἀνθρώπων», λέγει ὁ ποιητὴς Τάκης Παπατσώνης.

Γι΄ αὐτὸ «γῆς τὰ θεμέλια συνεταράττετο…» συμπάσχοντας καὶ κατανοώντας τὸ μεγάλο μυστήριο τοῦ ἀναστασίμου θανάτου. «Γιατὶ μὲ τὸ αἷμα τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἁγιάζεται ἡ γῆ» καὶ ἐκείνη τὴν ὥρα ἔγιναν πολλὰ θαύματα λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος: «ὁ Θεὸς σταυρώθηκε, ὁ ἥλιος σκοτείνιασε καὶ ξανάναψε πάλι˙ γιατὶ ταίριαζε μαζὶ μὲ τὸν Δημιουργὸ νά συμπάσχουν τὰ δημιουργήματα. Τὸ καταπέτασμα σχίστηκε στά δύο. Αἷμα καὶ νερὸ ἔτρεξε ἀπὸ τὴν πλευρὰ Του, αἷμα, γιατὶ ἦταν ἄνθρωπος καί νερό γιατί ἦταν ἀνώτερος ἀπό ἂνθρωπο. Ἡ γῆ σείστηκε, οἱ πέτρες σχίστηκαν πρὸς τιμὴν τῆς Πέτρας, ἡ δὲ Πέτρα εἶναι ὁ Χριστός. Οἱ νεκροὶ ἠγέρθησαν ὡς ἀρραβῶνας τῆς τελικῆς καὶ γενικῆς ἀναστάσεως. Αὐτὲς οἱ λίγες σταγόνες αἵματος ἀναδημιούργησαν ὁλόκληρο τὸν κόσμο καὶ ἔγιναν γιὰ ἐμᾶς, ὅ,τι εἶναι ἡ πυτιὰ γιά τὸ γάλα, συνδέοντάς μας σὲ ἑνότητα.

Δικαίως τὰ «πάντα συνέπασχον» διότι τὰ πάντα κατανοοῦσαν τὴν θυσιαστικὴ δύναμη τῆς ἀγάπης τοῦ Ἀθώου καταδίκου, τοῦ Σαρκωθέντος Κυρίου, ποὺ ἔγινε ὅμως «Κατάδικός μας» κατὰ τήν προσφιλήν ἔκφραση τοῦ π. Ἀνανία Κουστένη.

Διότι «Χρειαζόμασταν ἓναν σαρκούμενο Θεό, ἓναν Θεὸ νεκρούμενο, γιά νά μπορέσουμε νά ζήσουμε» καθὼς λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὁ Κύριός μας προσφέρει τὸν Ἑαυτὸ Του ὄχι μόνον γιά τὴν ἁμαρτωλὴ ἀνθρωπότητα, ἀλλὰ καὶ γιά τὴν Ἐκκλησία Του «γιά νά τὴν ἁγιάσει, νά τὴν ἐξαγνίσει, νά τὴν κάνει ἁγία, ἔνδοξη καὶ ἄμωμη», ὅπως μᾶς λέει ὁ Ἀπ. Παῦλος (Ἐφεσ. ε΄ 25-27).

Ἀγαπητοί μου

Σήμερα ζοῦμε τό μυστήριο τοῦ Σταυροῦ ποὺ εἶναι συγχρόνως μυστήριο λύπης καὶ μυστήριο χαρᾶς, μυστήριο καταισχύνης καί μυστήριο δόξας. Ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου ὁλοκληρώθηκε μὲ αὐτοὺς τοὺς πόνους καὶ τὶς θλίψεις «τῷ μώλωπι αὐτοῦ ἡμεῖς ἰάθημεν». (Ἠσαϊ  53,5)

Μὲ τὸν Σταυρωθέντα Κύριο καὶ Θεὸ μας, ἁγιάσθηκαν ὁ πόνος, ἡ θλίψη, ἡ ἀδικία, ὁ ἐμπαιγμός, ὁ διωγμὸς, τὰ πάντα ἁγιάσθηκαν καὶ μεταποιήθηκαν!»

Ἡ Ἀνάσταση «ἐπὶ θύραις», «Ἡ πίστις ἡμῶν ἡ νικήσασα τὸν κόσμον»

Μὴ φοβεῖσθε!  Θαρσεῖτε!

Ζεῖ Κύριος ὁ Θεός!

Καλὴ  Ἀνάσταση!

Μὲ ἄπειρες εὐχὲς καὶ ἀγάπη Χριστοῦ

Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ

† Ο ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ

Π Α Ν Τ Ε Λ Ε Η Μ Ω Ν

Τήν Κυριακή τῶν Βαΐων, 25^ην Ἀπριλίου 2021, ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης μας ἱερούργησε στόν Ἱερό Ναό τῆς Τοῦ Θεοῦ Σοφίας Κομοτηνῆς, ὅπου ἀφοῦ κήρυξε τόν Θεῖον λόγον, προέτρεψε τους πιστούς νά ἀκολουθήσουν Τον Κύριο ἐρχόμενον πρός τό ἐκούσιο Πάθος καί νά διατηροῦν μέσα τους τήν ἐλπίδα καί τή βεβαιότητα τῆς προσωπικῆς Ἀνάστασης.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως

πατήστε  ΕΔΩ   για περισσότερες φωτογραφίες

Τό πρωί τῆς Πέμπτης ,22^ης Ἀπριλίου 2021, οἱ κάτοικοι τῆς ἀκριτικῆς καί εὐαισθήτου περιοχῆς μας, ἰδιαιτέρως ἀνήκοντες σε ευπαθείς ομάδες και ἄπορες οἰκογένειες, ἔγιναν ἀποδέκτες τῆς δράσεως τοῦ Φιλανθρωπικοῦ Ὀργανισμοῦ «ΣΥΝ-ΕΝΩΣΗ» σέ συνεργασία με τήν Ἱερά Μητρόπολη Μαρωνείας καί Κομοτηνῆς.

Ἐκ τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως.