Ἡ Εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στη θεραπεία τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἐπικεντρώνει τήν προσοχή μας σέ δύο κυρίως σημεῖα: στήν ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ κατά τῶν δαιμόνων καί στήν συζήτησή του μέ τούς μαθητές περί τῆς ἀπιστίας ὡς αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους νά ἐπιτελέσουν τήν θεραπεία καί περί τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως. «Ἀμήν γάρ λέγω ὑμίν, ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον συνάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτω, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμίν». Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ΄ αὐτό τό βουνό πήγαινε ἀπό ἐδώ ἐκεῖ καί θά πηγαίνει καί κανένα πράγμα δέ θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς». Ἡ παράδοξη εἰκόνα πού χρησιμοποιεῖται στήν φράση αὐτή τοῦ Ἰησοῦ ἔχει τήν ἔννοια ὅτι ἡ πίστη κάνει θαύματα, ἐπιτελεῖ ἔργα καταπληκτικά, καί ἔργα τά ὁποῖα φαίνονται λογικά ἀκατόρθωτα. Ἡ ἀπαίτηση πολλῶν ἀνθρώπων νά δοῦν πρῶτα θαύματα γιά νά πιστεύσουν προέρχεται ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νά στηρίζει κανείς τά πάντα στήν λογική ἀπόδειξη, στήν βεβαιότητα. Ἡ παραπάνω φράση τοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπει τήν σειρά πού ἀπαιτεῖ ἡ λογική του ἀνθρώπου καί προβάλλει τήν πίστη σάν τήν προϋπόθεση τοῦ θαύματος. Μόνο ὅποιος πιστεύει στόν Θεό καί στόν σταυρό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ βλέπει τό θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης νά ἀγκαλιάζει καί νά μεταμορφώνει τόν χαλασμένο ἀπό τήν ἁμαρτία κόσμο σέ «καινή κτίση». Ἡ σύγχρονη τοῦ Χριστοῦ γενιά ζητᾶ σημάδια γιά νά πιστέψει στήν θεία προέλευσή Του: «θέλομεν ἀπό σοῦ σημεῖον ἰδεῖν», κι ὅσοι στέκουν μπροστά στόν σταυρό προκαλοῦν τόν Χριστό νά κατεβεῖ ἀπό τόν σταυρό γιά νά ἀποδείξει τήν δύναμή Του. Ἡ πίστη πού ξεπερνᾶ τούς λογικούς ἐνδοιασμούς καί τίς φυσικές ἐπιφυλάξεις εἶναι χαρακτηριστικό μίας νέας ἐποχῆς, τῆς ἐποχῆς πού ἀνανεώνεται ἐν Χριστῷ ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά μήν ἀναζητᾶ πλέον ὁ ἄνθρωπος θαύματα γιά νά στηρίξει τήν πίστη τοῦ ἀλλά νά βλέπει μέ τήν πίστη παντοῦ θαύματα. Ὅλα τά κατ’ ἄνθρωπον ἀκατόρθωτα γίνονται κατορθωτά. Κι ἡ λύτρωση τοῦ κόσμου πού μέ τίς ἀνθρώπινες προοπτικές εἶναι ἀκατόρθωτη, γίνεται πραγματικότητα διά τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν νέα πραγματικότητα τῆς λυτρώσεως τήν βλέπει κανείς μέ τήν πίστη του κι ἔτσι ὅλα γύρω του γίνονται ἕνα θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Ἡ σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἔχει σάν ἱστορικό πυρήνα τό βίωμα τοῦ κινδύνου πού ἔνιωσαν κάποτε οἱ μαθητές τοῦ Κυρίου καί τῆς διασώσεως πού τούς πρόσφερε ἡ παρουσία τοῦ διδασκάλου τους ἐπάνω στήν τρικυμισμένη θάλασσα. Συγκεκριμένα τό γεγονός ἔγινε ἀμέσως μετά τόν θαυματουργικό χορτασμό τῶν πεντακισχιλίων. Ὁ ὄχλος πού ἦταν μάρτυρας τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων βρίσκεται σέ ἕνα παραλήρημα μεσσιανικοῦ ἐνθουσιασμοῦ, νομίζοντας ὅτι ἔφτασε ἡ μεγάλη στιγμή τῆς ἱκανοποιήσεως τῶν ἀναγκῶν του. Ὁ Κύριος, πού γνωρίζει καλά ὅτι αὐτός ὁ ἐνθουσιασμός μπορεῖ νά σημάνει ἀποτυχία τοῦ πνευματικοῦ ἔργου του, διώχνει τούς μαθητές του μέ τό πλοιάριο στό ἀπέναντι μέρος τῆς λίμνης Γεννησαρέτ κι ὁ ἴδιος ἀποσύρεται στό ὄρος γιά νά προσευχηθεῖ. Ὅταν ὅμως ἀντιλαμβάνεται ὅτι οἱ μαθητές κινδυνεύουν ἀπό τόν ἀντίθετο ἄνεμο καί τίς δυσμενεῖς καιρικές συνθῆκες ἐμφανίζεται μπροστά τους καί λέει: «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί· μή φοβεῖσθε». Ἡ ἐνθαρρυντική αὐτή φράση ἔκανε ἀσφαλῶς μεγάλη αἴσθηση στούς φοβισμένους μαθητές. Κι ἄν τήν κατέγραψαν, εἶναι γιατί εἶδαν σέ αὐτή τή φράση μία ὑπόσχεση τοῦ Χριστοῦ πρός τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας του. Ἀλήθεια, πόσες τρικυμίες καί πόσους ἀντιθέτους ἄνεμους δέν συνάντησε ἡ Ἐκκλησία στή διάρκεια τῆς ἱστορίας της μέχρι σήμερα,  ἀλλά καί ὁ κάθε ἄνθρωπος. Ὅταν λείψει ἡ πίστη καί ἡ ἐμπιστοσύνη στόν Ἀρχηγό της, τότε κινδυνεύει νά καταποντισθεῖ μέσα στή θάλασσα τῶν συμβιβασμῶν, τῶν ὑποχωρήσεων, τῆς προδοσίας. Τό ἐπεισόδιο μέ τόν πάντα αὐθόρμητο καί ὁρμητικό ἀλλά μερικές φορές ὀλιγόπιστο μαθητή, τόν Πέτρο, αὐτό ἀκριβῶς θέλει νά δείξει: Ὅσο ἔβλεπε ὁ μαθητής μέ ἐμπιστοσύνη τό Χριστό, μποροῦσε νά βαδίζει πάνω στή θάλασσα· ὅταν ὅμως φοβήθηκε ἀπό τόν ἄνεμο καί σκέφτηκε τόν ἐνδεχόμενο κίνδυνο ἄρχισε νά βυθίζεται. Ὅσο λιγότερο συνειδητοποιεῖ κανείς τήν παρουσία τοῦ Κυρίου δίπλα του, καί ὅσο ἀμφιβάλλει γιά τή δύναμή του, τόσο περισσότερο εἶναι ἐκτεθειμένος στό φόβο καί στόν κίνδυνο. Στό «θαρσεῖτε, ἐγώ εἰμί μή φοβεῖσθε» τῆς περικοπῆς μας πρέπει νά ἀναγνωρίσουμε τή ρητή ὑπόσχεση τοῦ Κυρίου στά μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του ὅτι μέσα στίς ταραχές τῆς ζωῆς, στούς διωγμούς, στίς θλίψεις, στούς ἀντίθετους ἀνέμους καί, στά ὑπόλοιπα ἐμπόδια Ἐκεῖνος θά βρίσκεται δίπλα τους.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ὁ χορτασμὸς τοῦ πεινασμένου λαοῦ στὴν Παλαιστίνη ἀποτελοῦσε σημάδι μεσσιανικό: Αὐτὸς ποὺ δίνει τροφὴ στὰ πλήθη καὶ μάλιστα μὲ τρόπο ὑπερφυσικὸ δὲν μπορεῖ παρὰ νὰ εἶναι ὁ ἀναμενόμενος Μεσσίας. Γι’ αὐτὸ καὶ τὴ στιγμὴ τοῦ συγκλονιστικοῦ πειρασμοῦ μετὰ τὴ βάπτιση λέγει ὁ σατανᾶς στὸν Χριστό: «Ἂν εἶσαι Υἱὸς τοῦ Θεοῦ, πὲς νὰ γίνουν αὐτὲς οἱ πέτρες ψωμιὰ», γιὰ νὰ λάβει τὴν ἀπάντηση: «Ὁ ἄνθρωπος δὲν ζεῖ μόνο μὲ τὸ ψωμὶ ἀλλὰ μὲ κάθε λόγο ποὺ βγαίνει ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ Θεοῦ». Ὡστόσο, ὅταν ὁ ἴδιος ἔκρινε πὼς ἦλθε ἡ κατάλληλη στιγμή, ἔκανε τὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων καὶ χόρτασε πέντε χιλιάδες λαοῦ. Στὸ θαῦμα αὐτό, γιὰ τὸ ὁποῖο κάνει λόγο ἡ σημερινὴ περικοπή, εἶδε ἡ Ἐκκλησία μας ἕνα οὐσιαστικότερο περιεχόμενο: ἀναγνώρισε τὴν προτύπωση τοῦ «ἄρτου τῆς ζωῆς», τῆς πραγματικῆς τροφῆς ποὺ ὅποιος τὴν τρώγει ζεῖ αἰώνια, χωρὶς νὰ φοβᾶται τὴν πείνα καὶ τὸν θάνατο. Καὶ ὁ ἄρτος αὐτὸς εἶναι ὁ ἴδιος ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ ποὺ προσφέρεται νὰ θανατωθεῖ στὸν σταυρὸ γιὰ νὰ ζήσει ὁ κόσμος. Ὁ εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης εὐθὺς μετὰ τὴ διήγηση τοῦ θαύματος, παραθέτει μία ὁμιλία τοῦ Χριστοῦ περὶ θείας Εὐχαριστίας, στὴν ὁποία λέγει μεταξὺ ἄλλων τὰ ἑξῆς: «Αὐτὸς ποὺ τρώει τὴ σάρκα μου καὶ πίνει τὸ αἷμα μου ἔχει ζωὴ παντοτινή, κι ἐγὼ θὰ τὸν ἀναστήσω τὴν ἔσχατη ἡμέρα». Πολὺ σοφὰ οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας χαρακτήρισαν τὸ σῶμα καὶ τὸ αἷμα τοῦ Χριστοῦ ποὺ προσφέρεται στὸν ἄνθρωπο μὲ τὸ μυστήριο τῆς θείας Εὐχαριστίας «φάρμακο ἀθανασίας», γιατί ἡ τροφὴ αὐτὴ δὲν χορταίνει τὶς ὑλικὲς ἀνθρώπινες ἀνάγκες ἀλλὰ τὴν πείνα καὶ δίψα τῆς αἰωνιότητας. Ὁ λαὸς βλέπει στὸν πολλαπλασιασμὸ τῶν ἄρτων τὴν ἱκανοποίηση τῶν ὑλικῶν ἀναγκῶν του καὶ σπεύδει νὰ ἁρπάσει τὸν ἰσχυρὸ προστάτη του καὶ νὰ τὸν ἀνακηρύξει βασιλιά. Ὁ Χριστὸς ὅμως ξεφεύγει ἀπ’ ἀνάμεσά τους καὶ πηγαίνει στὸ ὄρος νὰ προσευχηθεῖ. Δὲν πρέπει νὰ μείνουν οἱ ἄνθρωποι στά ἐξωτερικά σημάδια. Ὁ νοῦς Του εἶναι προσανατολισμένος στὴν Ἐκκλησία ποὺ πρόκειται νὰ ἱδρυθεῖ καὶ γιὰ τὴν ὁποία τὸ θαῦμα αὐτὸ εἶναι μιὰ προεικόνιση τῆς θείας Εὐχαριστίας. Ἄλλωστε καὶ οἰ λόγοι τοῦ Κυρίου «λαβών», «ἀναβλέψας εἰς τὸν οὐρανόν», «εὐλόγησε», «καὶ κλάσας ἔδωκε» μᾶς ἐνθυμίζουν τόν Μυστικόν Δεῖπνον. Ἡ παρουσία τῶν ἰχθύων στὶς συμβολικὲς παραστάσεις τῆς θείας Εὐχαριστίας στὶς τοιχογραφίες τῶν κατακομβῶν μαρτυρεῖ ὅτι στὸ θαῦμα τοῦ πολλαπλασιασμοῦ τῶν ἄρτων εἶδε ἡ Ἐκκλησία τὸν χορτασμὸ τῶν ἀνθρώπων μὲ τὸν «ἄρτον τῆς ζωῆς».   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Σήμερα Κυριακή 26 Ἰουλίου ἡ Ἐκκλησία μας ἑορτάζει τή μνήμη τῆς Ἁγίας Ὁσιομάρτυρος Παρασκευῆς. Ἡ Ἁγία Παρασκευή προερχόταν ἀπό κάποιο κεφαλοχῶρι τῆς Ρώμης, κόρη γονέων εὐσεβῶν, τοῦ Ἀγάθωνος καί τῆς Πολιτείας. Τό ὄνομά της το πῆρε ἐπειδή γεννήθηκε ἡμέρα Παρασκευή. Ἀπό τήν παιδική της ἡλικία διδάχθηκε τά ἱερά γράμματα καί περνοῦσε τόν καιρό της μέ τήν μελέτη τῶν θείων γραφῶν, ζῶντας σάν μοναχή καί πολλούς ὁδηγῶντας στήν πίστη τοῦ Χριστοῦ. Κατά τόν καιρό τοῦ αὐτοκράτορος Ἀντωνίου Πίου τή συνέλαβαν γι΄ αὐτή τήν αἰτία καί καθώς τήν προέτρεπαν νά προσκυνήσει τά εἴδωλα ἀποκρίθηκε μέ τό ρητό τοῦ Ἱερεμίου: «Θεοί οἱ τόν οὐρανόν καί τήν γῆν οὐκ ἐποίησαν, ἀπολέσθωσαν ἐκ τῆς γῆς». Ὕστερα ἀπό αὐτό, ὑπέμεινε σκληρούς βασάνους καί τέλος τήν ἀποκεφάλισαν τό ἔτος 140. Τήν φλόγα τῆς ἀγάπης πρός τόν Χριστό τήν ἄναψαν νωρίς μέσα στήν παιδική καρδιά τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς, οἱ καλοί γονεῖς της, διότι εἶχε τό εὐτύχημα νά γεννηθεῖ ἀπό εὐσεβεῖς γονεῖς. Ἦταν μάλιστα ἡ γέννησή της καρπός τῶν θερμῶν προσευχῶν τῶν γονέων της οἱ ὁποῖοι γιά ἀρκετό διάστημα ἦταν ἄτεκνοι καί πολλάκις παρεκάλεσαν τόν Θεόν νά χαρίσει εἰς αὐτούς τέκνον μέ τήν ὑπόσχεση ὅτι θά κατέβαλαν κάθε προσπάθεια γιά νά τό ἀναθρέψουν ἐν παιδείᾳ καί νουθεσίᾳ Κυρίου. Καί ὅταν πράγματι ἦλθε στήν ἀγκαλιά τους ἡ Ἁγία Παρασκευή, ἐκπλήρωσαν τήν ὑπόσχεση πού εἶχαν δώσει μέ πάσα ἐπιμέλεια. Τήν ἀνέθρεψαν μέ τά διδάγματα τῆς εὐσέβειας. Ἐνέπνευσαν σέ αὐτήν τήν ἀγάπη καί τήν ἀφοσίωση πρός τόν Σωτῆρα Χριστό καί τόν ζῆλο ὥστε νά ἐκτελεῖ πιστά τό νόμο Του πού οὔτε θάνατος οὔτε ζωή κατόρθωσαν νά μειώσουν. Τό ἀπολυτίκιο τῆς Ἁγίας Ὁσιομαρτυρος Παρασκευῆς μᾶς λέει ὅτι στόχος της ἦταν νά ἐκπληρώνει αὐτό πού λέει τό ὄνομα της, νά γίνει δηλαδή, Παρασκευή, ὄνομα καί πράγμα. Πίστευε ἀκράδαντα ὅτι πρέπει συνεχῶς νά προετοιμάζεται (παρασκευάζεται) γιά νά κληρονομήσει τή Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. Καί ἐπειδή αὐτό τό ἔκανε μέ ἀπαράμιλλη σπουδή καί ζῆλο, γι΄ αὐτό ὁ Θεός τήν ἀξίωσε καί νά πεθάνει μαρτυρικά, χαρίζοντάς της μεγάλη δόξα καί ἐν οὐρανῷ καί ἐπί γῆς, δίνοντας της τό χάρισμα τῆς ἰάσεως τῶν ματιῶν. Ἡ Ἁγία Παρασκευή προστάτης τῶν ματιῶν θέλει νά μᾶς θεραπεύσει ἀπό τήν κυρίως τύφλωση πού εἶναι ἡ ἀπιστία καί νά μάς ὁδηγήσει στό Φῶς τοῦ Χριστοῦ!   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Μέ φῶς τοῦ κόσμου, μέ πόλη κτισμένη ἐπάνω σέ βουνό πού φαίνεται ἀπό παντοῦ καί μέ λυχνάρι πού καίει ἐπάνω στόν λυχνοστάτη παρομοιάζει ὁ Χριστός τούς μαθητές του στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα. Κι ἡ ἐκλογή τοῦ ἀναγνώσματος αὐτοῦ ἀπό τήν «Ἐπί τοῦ ὅρους ὁμιλία» προσδιορίζεται ἀπό τό γεγονός ὅτι ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ σήμερα τήν μνήμη τῶν ἁγίων 630 Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία συνῆλθε τό 451 στήν Χαλκηδόνα γιά νά διατυπώσει τό Χριστολογικό δόγμα ἐξ ἀφορμῆς τῶν αἱρέσεων καί νά διατρανώσει τήν πίστη τῆς Ἐκκλησίας, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι τέλειος Θεός ἀλλά καί τέλειος ἄνθρωπος. Ὅλες οἱ παραπάνω παρομοιώσεις ἀναδεικνύουν τόν χριστιανό σάν φωτεινό καθοδηγητή τῶν ἀνθρώπων πού δείχνει τόν δρόμο πρός τό πραγματικό φῶς, πρός τόν Πατέρα τῶν φώτων. Σάν φῶς ὁ χριστιανός ἔχει, σύμφωνα μέ τήν εὐαγγελική περικοπή, τά ἀκόλουθα χαρακτηριστικά: Εἶναι «τέκνον τοῦ φωτός» καί «υἱός τῆς ἡμέρας» ἡ ζωή του εὑρίσκεται μέσα στό φῶς τῆς ἀποκαλύψεως καί δέν ἔχει σχέση μέ τό σκοτάδι τοῦ μίσους, τῆς καταστροφῆς καί τῆς ἁμαρτίας. Τό φῶς ἐλέγχει τίς πράξεις τῶν ἀνθρώπων καί ξεσκεπάζει ὅ,τι αὐτοί θέλουν νά κρατήσουν κρυφό ἀπό τά μάτια τῶν ἄλλων. Ἔτσι δέν χωροῦν συμβιβασμοί, ὑποκρισίες, ὑστεροβουλίες καί ἀπάτες σ’ αὐτούς πού ξέρουν ὅτι τό φῶς συνοδεύει τήν ζωή τους, ὅτι ἡ ὕπαρξή τους εἶναι διαφανής καί ὁρατή ἀπό παντοῦ. Ἕνα δεύτερο χαρακτηριστικό του χριστιανοῦ εἶναι ἡ φωτιστική του ἀποστολή μέσα στόν κόσμο. Τό λυχνάρι δέν τό ἀνάβουν γιά νά τό βάλουν κάτω ἀπό τόν «μόδιο», τόν μετρητή τῶν σιτηρῶν πού εἶχε καί ἄλλες χρήσεις, καί ἔτσι νά τό σβήσουν ἀμέσως ἀλλά τό τοποθετοῦν στόν λυχνοστάτη γιά νά φωτίζει τό σπίτι. Τά «καλά ἔργα» ἀποτελοῦν τήν αὐτονόητη ἐκδήλωση καί τόν ἀπαραίτητο καρπό τοῦ φωτός. Ἄκαρπος χριστιανός ἀποτελεῖ «ἀντίφασιν ἐν τοῖς ὄροις», διότι ἡ χριστιανική ἰδιότητα ἐκφράζεται μέ ἔργα, κι ὄχι μέ θεωρίες. Βέβαια θά πρέπει σ’ αὐτό τό σημεῖο νά ἐπισημανθεῖ ὁ κίνδυνος τῆς αὐτοδικαιώσεως τοῦ χριστιανοῦ διά τῶν ἔργων του. Μέσα σ’ ὅλη τήν καρποφορία του ὁ χριστιανός δέν πρέπει ποτέ νά ξεχνᾶ ὅτι λυτρωτής καί σωτήρας του εἶναι ὁ Χριστός, ὁ σταυρωθείς καί ἀναστάς, κι ὄχι τά ἀγαθά ἔργα του, ὅσα πολλά κι’ ἄν εἶναι.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Στή σημερινή εὐαγγελική περικοπή βλέπουμε ἕναν παράξενο διάλογο μεταξύ τοῦ Χριστοῦ καί τῶν δαιμόνων πού βασάνιζαν δύο ταλαίπωρους ἀνθρώπους στή χώρα τῶν Γεργεσηνῶν. Παράξενο! Ὁ Χριστός λέει μία μόνο λέξη: «ὑπάγετε», δεῖγμα τοῦ ὅτι δέν προκαλεῖ, οὔτε ἀφήνεται στόν διάλογο αὐτό, ἀλλά τόν ἀνέχεται μέχρι νά φθάσει στό ἐπιθυμητό ἀποτέλεσμα, τή θεραπεία τῶν δαιμονισμένων. Τά δαιμόνια εἶναι πού μιλοῦν στόν διάλογο αὐτό ἀποκαλοῦν τόν Χριστό «Υἱό τοῦ Θεοῦ». Ἀναγνωρίζουν τήν Θεότητα καί τήν ὁμολογοῦν, συνάμα ὅμως τήν ἐχθρεύονται, γι’ αὐτό καί τήν ἀποστρέφονται. Ἡ ἀπιστία εἶναι φαινόμενο τῶν ἀνθρώπων. Ὁ διάβολος καί οἱ «σύν αὐτῷ» δέν ἔχουν καμία ἀμφιβολία περί Θεοῦ, ἀντιθέτως ἔχουν γνώση Θεοῦ, ἀσχέτως ἄν ἡ ὑπερηφάνεια καί ὁ ἐγωκεντρισμός τους τούς καθιστοῦν ἀνίκανους νά παραδεχθοῦν τήν θεία ἀλήθεια καί νά ἀνταποκριθοῦν στήν θεία ἀγάπη. Τό ἴδιο δέ ἐμπνέουν ἐπί γῆς καί σέ πολλούς ἀνθρώπους. Ἀλλά καί οἱ κάτοικοι τῶν Γεργεσηνῶν ἔχουν ἀνάλογη συμπεριφορά. Μόλις πληροφοροῦνται τά περί τῆς ἀπελευθέρωσης τῶν δαιμονισμένων ἀπό τή δουλεία τοῦ διαβόλου καί τήν καταστροφή τῆς ἀγέλης τῶν χοίρων, μαζεύονται ὅλοι στήν εἴσοδο τῆς πόλης. Ὄχι γιά νά εὐχαριστήσουν τόν Χριστό γιά τήν εὐεργεσία του πρός τούς συμπατριῶτες τους, ἀλλά γιά νά τόν παρακαλέσουν, μέ πολύ σεβασμό καί εὐπρέπεια, «ὅπως μεταβῇ ἀπό τῶν ὁρίων αὐτῶν». Ἡ στάση τῶν Γεργεσηνῶν ἀποκαλύπτει τά αἴτια τῆς ἄρνησης τῶν περισσότερων ἀρνητῶν τοῦ Χριστοῦ. Κι ὁ λόγος τῆς ἄρνησης πολλῶν εἶναι τό ὅτι οἱ ἀρχές τοῦ Χριστιανισμοῦ δέν εἶναι εὔκολες στήν ἐφαρμογή τους. Ἔχει κόστος, «δέν συμφέρει», καί αὐτό ἀπαιτεῖ δύναμη καί ἀποφασιστικότητα. Οἱ Γεργεσηνοί δέν στέκονται στήν ὁμολογία ὅτι μπροστά τους ἔχουν τόν Μονογενῆ Υἱό καί Λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλά πονοῦν γιά τούς χαμένους χοίρους τους, πού παρανόμως ἐξέτρεφαν, γι’ αὐτό καί ἀποκόμιζαν μεγάλο κέρδος. Χάριν τῶν ὑλικῶν ἀποκτημάτων καί τῆς ἱκανοποίησης τῶν ἐπιθυμιῶν τους, ἐθελοτυφλοῦν καί ἀποστρέφονται τήν ἀλήθεια ἀποδιώκοντάς την, γινόμενοι ἔτσι προπομποί πολλῶν μέ ὅμοιες συμπεριφορές ἀνά τούς αἰῶνες. Ἡ χριστιανική συνείδηση δέν ἐπιδέχεται συμβιβασμούς οὔτε συγκατάβαση πρός ὅ,τι γήϊνο καί χοϊκό, ἀλλά χαρακτηρίζεται ἀπό τόν πόθο ἐλευθερίας στό φῶς τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Κάνουν συγκλονιστικὴ ἐντύπωση τὰ λόγια τοῦ ἑκατοντάρχου τῆς Εὐαγγελικῆς περικοπῆς: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου. πὲς ὅμως μόνο ἕναν λόγο, καὶ θὰ γιατρευτεῖ ὁ δοῦλος μου». Νὰ τὸ πρῶτο βῆμα τῆς λυτρώσεως: ἡ συναίσθηση τῆς ἀναξιότητας, τὸ ξεγύμνωμα τοῦ ἑαυτοῦ μας ἀπὸ ὅλα τὰ ὀχυρὰ ποὺ κτίζουμε συνήθως γιὰ νὰ σταθοῦμε μὲ πολλὲς ἀξιώσεις μέσα στὴ ζωή, νὰ δείξουμε στοὺς ἄλλους τὴν δύναμή μας, νὰ πείσουμε καὶ μᾶς τοὺς ἴδιους γιὰ τὴν ὑπεροχή μας. Κι ὅλα αὐτὰ τὰ ὀχυρὰ ὄχι μόνο μᾶς ἀποξενώνουν ἀπὸ τὸν ἴδιο τὸν ἑαυτό μας, γιατί μᾶς κάνουν νὰ συμπεριφερόμαστε διαφορετικὰ ἀπ’ ὅ,τι εἴμαστε στὴν πραγματικότητα, ἀλλά καί ἐμποδίζουν τὴν πραγματικὴ ἐπικοινωνία μας μὲ τὸν Θεὸ καὶ τοὺς ἀνθρώπους. Δημιουργοῦν αὐταπάτες ποὺ ἀποβαίνουν πολλὲς φορὲς ὀλέθριες. Ἡ προειδοποίηση τοῦ Χριστοῦ εἶναι σκληρὴ ἀλλὰ καὶ κατηγορηματική, καὶ δὲν ἀπευθύνεται μόνο στοὺς Ἰσραηλίτες ἀλλὰ καὶ σὲ κάθε χριστιανὸ ποὺ ἔχει τὴν ψεύτικη βεβαιότητα καὶ τὴν ἐξωτερικὰ μόνο προβαλλόμενη καὶ ἐπιβαλλόμενη ἰδιότητα τοῦ υἱοῦ τῆς βασιλείας: «Θὰ ἔρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν μαζὶ μὲ τὸν Ἀβραὰμ καὶ τὸν Ἰσαὰκ καὶ τὸν Ἰακὼβ στὸ τραπέζι τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι τῆς βασιλείας θὰ πεταχτοῦν ἔξω στὸ σκοτάδι». Εἶναι τρομερὴ ἡ ἀντιστροφὴ τῶν πραγμάτων, τὴν ὁποία προαναγγέλλει τὸ Εὐαγγέλιο. Εἶναι τραγικὸ νὰ ζοῦν πολλοὶ χριστιανοὶ μὲ τὴν αὐτάρεσκη βεβαιότητα τοῦ τέλειου πνευματικὰ ἀνθρώπου, νὰ κρίνουν τοὺς ἄλλους, νὰ περιγράφουν τὶς μελλοντικὲς τιμωρίες τῶν ἁμαρτωλῶν καὶ συγχρόνως νὰ λησμονοῦν ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι βρισκόμαστε κάτω ἀπὸ τὴν κρίση τοῦ Θεοῦ καὶ - τὸ σπουδαιότερο - ὅτι ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ἔχουμε ἀνάγκη τῆς λυτρώσεως ποὺ προσφέρει ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ.Οἱ «ἁμαρτωλοὶ» ποὺ συναισθάνονται τὴν γύμνια τους δέχονται τὴ σωστικὴ χάρη τοῦ Θεοῦ πολὺ πιὸ εὔκολα ἀπὸ τοὺς «εὐσεβεῖς» ποὺ δημιούργησαν τεῖχος ἀνάμεσα στὸν ἑαυτό τους καὶ τὴν πραγματικότητα. Ἡ συζήτηση τοῦ Χριστοῦ μὲ τὸν ἑκατόνταρχο εἶναι ἀποκαλυπτικὴ γιὰ τοὺς χριστιανοὺς κάθε ἐποχῆς, ὄχι μόνο ἐξ ἀφορμῆς τῆς προειδοποιητικῆς σημασίας ποὺ ἔχουν τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ «Θὰ ἔρθουν πολλοὶ ἀπὸ ἀνατολὴ καὶ δύση καὶ θὰ καθίσουν στό τραπέζι τῆς Βασιλείας, ἐνῶ οἱ κληρονόμοι θά μένουν ἔξω», ἀλλὰ καὶ γιὰ τὴν ὑποδειγματικὴ αὐτοσυναίσθηση τῆς ἀναξιότητας ποὺ ἐκφράζει ἡ ὁμολογία τοῦ ρωμαίου ἀξιωματικοῦ: «Κύριε, δὲν εἶμαι ἄξιος νὰ σὲ δεχτῶ στὸ σπίτι μου».   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Ἀνάγκες ποικίλες πιέζουν τὸν ἄνθρωπο κάθε ἐποχῆς. Καὶ ἡ ἀνήσυχη φροντίδα γιὰ τὸ αὔριο ἀποτελεῖ συνήθως τρόπο ζωῆς γιά πολλούς ἀνθρώπους. Δὲν ταλαιπωρεῖ μόνο τοὺς οἰκονομικὰ ἀδύνατους, ταράζει ποικιλότροπα καὶ τοὺς εὐκατάστατους. Αὐτοὶ δὲν ἀνησυχοῦν γιὰ τήν καθημερινή τους τροφή καί ἐνδυμασία. Ταλαιπωροῦνται ἀπὸ ἄλλα αἰτήματα πού ἡ καταναλωτική κοινωνία ἀδιάκοπα πολλαπλασιάζει. Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ἀγχώδη μέριμνα πού στραγγαλίζει τήν ἀνθρώπινη ὕπαρξη ζητεῖ νὰ μᾶς ἐλευθερώσει ὁ Κύριος, λέγοντας: «Μὴ μεριμνᾶτε», τονίζει μέ ὅλο τό κύρος του. Μὴν ἀνησυχεῖτε, οὔτε καί γιά τά πιό ἄμεσα καί ἀπαραίτητα. Μὴν ἀφήνετε νὰ σᾶς τυραννοῦν ἀγωνιώδεις σκέψεις, γιά τό μέλλον, γιά τή ζωή σας.  Σπᾶστε τά δεσμά τῆς ἀνησυχίας μέ τήν ἐμπιστοσύνη πρός τόν Θεό. Γιά νά μήν ἀφήσει περιθώρια γιά ἀμφιβολίες καί ἀμφισβήτηση, ὁ Κύριος ἀναπτύσσει τό μήνυμά Του αὐτό σέ μιά σειρά συλλογισμῶν ντυμένων στήν πιό ὄμορφη καί ἄμεσση ποιοτική γλῶσσα: «Δὲν ἀξίζει ἡ ζωὴ περισσότερο ἀπὸ τὴν τροφή, καὶ τὸ σῶμα ἀπὸ τὸ ἔνδυμα;» Τό πρῶτο ἐπιχείρημα στηρίζεται στήν ψύχραιμη λογική. Ὁ Θεὸς ποὺ μᾶς ἔδωσε τὸ κατ΄ ἐξοχήν μεγάλο, τό δῶρο τῆς ζωῆς, δέν θά χαρίσει καί τό λιγότερο πού ἀπαιτεῖται γιά τή συντήρησή του; Ὁ δεύτερος συλλογισμός στρέφει τήν προσοχή στό ἄμεσο περιβάλλον στή φύση. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται γιὰ ὅλα τὰ δημιουργήματα, ἀκόμη καὶ γιὰ τὰ πιὸ ἀσήμαντα. Τά πουλιά πού πετοῦν ἐλεύθερα στόν οὐρανό τά κρινολούλουδα πού ντυμένα μέ χαρούμενα χρώματα λικνίζονται στήν αὐρα τού κάμπου. Ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται μέσα στή φύση, σέ ὅλα, ἀκόμα καί στά πιό ἀσήμαντα. Πόσο περισσότερο δέν θα φροντίσει γιά ἐμᾶς ὁ Θεός; Τό τρίτο ἐπιχείρημα. Ἄλλωστε τί βγαίνει μέ τήν ἐναγώνια φροντίδα; Τί οὐσιαστική ἀλλαγή στή ροή τῶν γεγονότων μπορεῖ νά ἐπιτύχει ὁ ἄνθρωπος ἁπλῶς μέ τή βιοτική μέριμνα; Ἡ ἀνησυχία αὐτή εἶναι ἀτελέσφορη. Ποιός ἀπό ἐμᾶς, ὅσο καί ἄν φροντίσει μπορεῖ νά πρεσθέσει στό ἀνάστημά του ἕνα πῆχυ;Ζῆστε λοιπόν γαλήνια, λυτρωθεῖτε ἀπό τό σκυθρωπό, γεμάτο σκοτοῦρες ὕφος. Χαμογελᾶστε ἀβίαστα στήν κάθε μέρα. Ἀφεθῆτε μέ ἐμπιστοσύνη στόν Θεό. Ὅλα αὐτά δέν σημαίνουν ἀδελφοί ἀδιαφορία γιά τά βιοτικά, ρομαντική ἀνεδαφικότητα, τεμπελιά. Τὸ «μὴ μεριμνᾶτε» τοῦ Χριστοῦ δὲν σημαίνει «μὴ ἐργάζεσθε», φανερώνει τήν ἐμπιστοσύνη τοῦ ἀνθρώπου στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Στήν σημερινή εὐαγγελική περικοπή βλέπουμε τόν Χριστό νά ἐπιλέγει τούς στενούς συνεργάτες Του γιά τό τεράστιο ἔργο τῆς μεταμορφώσεως καί ἀνακαινίσεως τοῦ κόσμου.  Δέν κατευθύνεται γι΄ αὐτή τήν ἐκλογή στούς κύκλους τῶν πλουσίων, τῶν πολιτικά ἰσχυρῶν, τῶν εὐσεβῶν τοῦ ἰουδαϊκοῦ κέντρου τῆς Ἱερουσαλήμ.  Τούς ἀναζητεῖ σέ ἕνα περιβάλλον ἁπλό, μέ φυσικό ἐλεύθερο ὁρίζοντα «παρά τήν θάλασσαν τῆς Γαλιλαίας». Οἱ πρῶτοι στούς ὁποίους ἀπευθύνεται εἶναι ἄνθρωποι τῆς ἐργασίας, ἄνθρωποι θετικοί καί δραστήριοι.  «Ἦσαν γάρ ἁλιεῖς», ψαράδες πού παλεύουν μέ τά δίχτυα τους. Πάνω στήν ἐργασία τούς συναντᾶ ὁ Χριστός, πάνω σ’ αὐτή τούς προσκαλεῖ. Ὅσοι ἀγωνίζονται μέ τό ἀβέβαιο καί ἀνήσυχο στοιχεῖο τοῦ νεροῦ, χρειάζονται φυσική τόλμη, ταχύτητα στίς κινήσεις καί ἐνέργειες τους. Καί οἱ τέσσερεις πρῶτοι μαθητές πού, κοντά στήν λίμνη τῆς Γαλιλαίας, κάλεσε ὁ Κύριος ἀνταποκρίνονται μέ ἰδιαίτερη προθυμία. «Οἱ δέ εὐθέως ἀφέντες τά δίκτυα ἠκολούθησαν αὐτῷ».  Εἶναι ἄνθρωποι ἐνθουσιώδεις καί τολμηροί, πού καταλαβαίνουν πολλά καί διαισθάνονται περισσότερα πίσω ἀπό τά λόγια, πού μποροῦν μέ σωστό αἰσθητήριο νά ἀναγνωρίζουν τόν ἡγέτη, νά τόν ἐμπιστεύονται καί νά τόν ἀκολουθοῦν αἰσιόδοξα στήν μεγάλη ἀποστολή. Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ τή λέξη ἁλιεῖς, διότι ἀπό τήν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θά πρέπει νά χρησιμοποιηθοῦν ὁρισμένα χαρακτηριστικά. Ὁ καλός ψαράς ἔχει γνώση πού πρέπει νά τήν ἀξιοποιήσει καί ὡς ἁλιεύς ἀνθρώπων. Πρέπει νά διαθέτει ὑπομονή καί ἐπιμονή.  Ξέρει ὁ ψαρᾶς νά περιμένει καί δέν ἀδημονεῖ γιά γρήγορα ἀποτελέσματα, δέν ἀπογοητεύεται καί ξαναδοκιμάζει.       Εἶναι σημαντικό γιά ὅποιον εὐαγγελίζεται τό λόγο τοῦ Θεοῦ, γιά ὅποιον προσεγγίζει τούς ἀνθρώπους νά διακρίνει σωστά πότε πρέπει νά μιλᾶ καί πότε νά σιωπᾶ, ἀφοῦ τελικός σκοπός εἶναι νά ὁδηγήσουμε τόν ἄνθρωπο κοντά στόν Θεό. «Δεῦτε ὀπίσω μου καί ποιήσω ὑμᾶς ἁλιεῖς ἀνθρώπων». Ὁ Χριστός χρησιμοποιεῖ στή ριζικά νέα Του κλήση τή λέξη «ἁλιεῖς», διότι ἀπό τήν προηγούμενη ἀπασχόλησή τους θά πρέπει νά ἀξιοποιηθῇ ἡ πεῖρα καί τό ἧθος τοῦ ἁλιέως. Ὁ καλός ψαράς ἔχει ἰκανότητες καί γνώση πού πρέπει νά διατηρῇ ὁ «Ἁλιεύς τῶν ἀνθρώπων». Τά νερά δέν εἶναι πάντα ἥσυχα καί ὅταν θυμώνουν, δημιουργοῦν τρομερό κίνδυνο. Ὅσοι ἀκολουθοῦν τόν Χριστό στό ἔργο τοῦ εὐαγγελισμοῦ τοῦ κόσμου, εἶναι ἔτοιμοι γιά θυσίες γιά τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ἡ περικοπή πού διαβάζεται τήν Κυριακή τῶν ἁγίων Πάντων, ἤ τῶν μαρτύρων Πάντων, ὅπως λεγόταν σέ ἀρχαιότερους χρόνους, ἀποτελεῖται ἀπό τά παρακάτω λόγια τοῦ Χριστοῦ, σταχυολογημένα ἀπό τό εὐαγγέλιο τοῦ Ματθαίου: Ὅποιος ὁμολογήσει μπροστά στούς ἀνθρώπους ὅτι ἀνήκει σ’ ἐμένα, θά τόν ἀναγνωρίσω κι΄ ἐγώ γιά δικό μου μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ὅμως μέ ἀπαρνηθεῖ μπροστά στούς ἀνθρώπους, θά τόν ἀπαρνηθῶ κι ἐγώ μπροστά στόν οὐράνιο Πατέρα μου. Ὅποιος ἀγαπάει πατέρα ἤ μητέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος ἀγαπάει γιό ἤ θυγατέρα παραπάνω ἀπό μένα δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Κι ὅποιος δέν παίρνει τόν σταυρό του καί δέν μέ ἀκολουθεῖ δέν εἶναι ἄξιος γιά μαθητής μου. Ὅποιος βρεῖ τή ζωή του θά τή χάσει, κι ὅποιος χάσει τή ζωή του γιά μένα θά τήν βρεῖ. Τρία σημεῖα κυρίως ὑπογραμμίζονται σ’ αὐτά τά λόγια του Χριστοῦ πού ἀπευθύνονται στούς μαθητές του καί δί’ αὐτῶν σέ κάθε μέλος τῆς Ἐκκλησίας του. Τό θάρρος τῆς ὁμολογίας πίστεως στόν Χριστό, ἡ ἄρση τοῦ σταυροῦ ἐπί τῶν ὤμων καί ἡ ἀπαγκίστρωση ἀπό τά ἐπίγεια δεσμά. Τρία σημεῖα πού χαρακτηρίζουν ὅλους τούς μάρτυρες καί ἁγίους πού τιμᾶ σήμερα ἡ Ἐκκλησία τήν μνήμη τους. Προϋπόθεση γιά νά ἀκολουθήσει κανείς τόν Χριστό εἶναι ἡ ἀπεριόριστη ἀγάπη σ’ Αὐτόν, ἡ ἀγάπη πού εἶναι πάνω ἀπό κάθε ἄλλο ἀνθρώπινο δεσμό. Τά λόγια τοῦ εὐαγγελίου ἀκούγονται ἴσως λίγο σκληρά. Δέν σημαίνουν βέβαια ἔλλειψη ἀγάπης πρός τούς ἀνθρώπους ἤ ἐγκατάλειψη τοῦ καθήκοντος πρός τούς οἰκείους, οὔτε εἶναι σωστό νά προβάλλονται ὡς ἐπικάλυμμα τῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Χριστοῦ ἀποφυγῆς τῆς κοπιαστικῆς φροντίδας γιά τούς δικούς μας. Τά λόγια αὐτά ἐπιτάσσουν μία ἱεράρχηση τῶν ἀξιῶν καί τῶν στόχων τοῦ χριστιανοῦ μέσα στή ζωή. Ὅταν κάποιος ἀνθρώπινος δεσμός γίνεται ἐμπόδιο στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τό προβάδισμα πρέπει νά ἔχει ἡ ἀγάπη γιά τόν σταυρωμένο καί ἀναστημένο Χριστό. Τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς Κυριακῆς τῶν Ἁγίων Πάντων μᾶς καλεῖ στόν δρόμο τοῦ σταυροῦ, τῆς θαρραλέας ὁμολογίας τῆς πίστεως καί τῆς εἰλικρινοῦς ἀγάπης πρός τόν Χριστό καί πρός τούς ἀδελφούς. Αὐτά πού φαίνονται δύσκολα γιά τόν χωρίς Χριστό ἄνθρωπο, γίνονται κατορθωτά μέ τή δύναμη τοῦ σταυροῦ καί τῆς ἀναστάσεως τοῦ Χριστοῦ. Τό νέφος τῶν μαρτύρων τῆς Ἐκκλησίας, πού κατ’οὐσίαν ἀποτελεῖ τήν ἱστορία της, εἶναι μία ἀπόδειξη γιά τήν δυνατότητα τοῦ δρόμου τοῦ σταυροῦ ἀλλά καί ἕνα προσκλητήριο γιά τούς χριστιανούς κάθε ἐποχῆς.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ