«Ἐάν τις διψᾶ ἐρχέσθω πρός μέ καί πινέτω». Μέ αὐτά τά λόγια ἀρχίζει ὁ Κύριος τήν ὁμιλία του πού κατά τήν σημερινή Εὐαγγελική περικοπή ἀπηύθυνε πρός τούς Ἰουδαίους τήν τελευταία μέρα τῆς μεγάλης ἑορτῆς τῆς Πεντηκοστῆς. Κοντά στίς ἄλλες σημασίες πού εἶχε ἡ ἑορτή αὐτή στόν ἰουδαϊκό κόσμο ἦταν καί ἡ ἀνάμνηση τῆς νομοδοσίας. Ὁ δεκάλογος δόθηκε στόν Μωϋσῆ κατά τήν ἰουδαϊκή παράδοση, πενήντα ἡμέρες μετά τό Πάσχα. Στόν χριστιανισμό ἡ πεντηκοστή ἡμέρα μετά τό Πάσχα σημαίνει  τήν δωρεά  τοῦ Ἁγίου Πνεύματος στόν  κόσμο καί τήν  ἵδρυση τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Νόμος τοῦ Μωυσέως ἄν καί δόθηκε ἀπό ἀγάπη καί φροντίδα τοῦ Θεοῦ γιά τό λαό του, στάθηκε ἀνήμπορος νά συμπαρασταθεῖ στήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία. Τό Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ πού ἀναφέρει ὁ Χριστός καί ἔρχεται τήν ἡμέρα τῆς  Πεντηκοστῆς γιά νά παραμείνει ὁ καθοδογητής τῆς Ἐκκλησίας εἶναι «ὕδωρ ζῶν» πού ξεδιψᾶ τόν ἄνθρωπο καί τοῦ προσφέρει ζωή. Τί εἶναι ὅμως τό Ἅγιο Πνεῦμα; Πῶς μποροῦμε νά συνειδητοποιήσουμε τήν παρουσία του καί τά δῶρα του; Τό τρίτο πρόσωπο τῆς Ἁγίας Τριάδος δέν εἶναι ἀντικείμενο  θεολογικῶν στοχασμῶν, ἀλλά κυρίως καί κατ’ ἐξοχήν ὑποκείμενο ζωῆς, εἶναι «ὁ θησαυρός τῶν ἀγαθῶν καί ζωῆς χορηγός», εἶναι «αὐτάγαθον καί πηγή ἀγαθότητος», «ζωή καί ζωοποιοῦν», ὅπως ψάλλει ἡ Ἐκκλησία μας σήμερα. Πάνω ἀπό τίς λεπτολόγες δογματικές διατυπώσεις, πού γιά τούς πολλούς εἶναι ἄγνωστες καί ἀπρόσιτες, βρίσκεται ἡ ἀγαθοποιός καί ζωοποιός ἐνέργεια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ἐφόσον μέσα στήν ἀτμόσφαιρα τῶν δωρεῶν του κινούμεθα καί ἀναπνέουμε καί ζοῦμε. Τό Πνεῦμα εἶναι ἡ σφραγίδα πού ξεχωρίζει τόν χριστιανό ἀπό τόν μή χριστιανό, εἶναι ἡ ἐγγύηση τοῦ Θεοῦ γιά τό ἐλπιδοφόρο μέλλον πού ἀναμένει τόν κάθε πιστό, ἐφόσον αὐτό εἶναι ἡ ἀπαρχή, ὁ πρῶτος καρπός, ἡ πρόγευση τῶν αἰώνιων ἀγαθῶν. Τούς καρπούς τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἀπαριθμῶντας ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Γαλάτας ἐπιστολή, γράφει: «Ὁ καρπός τοῦ Πνεύματος ἐστίν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια». Τά ἐκδηλώματα  αὐτά ἀποτελοῦν τήν σφραγίδα τοῦ χριστιανοῦ, τά γνωρίσματα τοῦ πνευματικοῦ ἀνθρώπου, τά χαρακτηριστικά τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ.  Τό  Ἅγίο Πνεῦμα δέν εἶναι λοιπόν θεωρία, ἀλλά κάτι πολύ πιό συγκεκριμένο καί ἁπτό,  εἶναι ἡ καινούρια ζωή πού προσφέρει  ὁ Χριστός στήν ἀνθρωπότητα. Ἡ ζωή αὐτή χαρακτηρίζεται ὄχι ἀπό τό μίσος πού σκοτώνει τούς ἀνθρώπους ἀλλά ἀπό τήν ἀγάπη πού ἐξυψώνει τό ἀνθρώπινο πρόσωπο, ὄχι ἀπό τήν κατήφεια καί τό φόβο τῆς μελλοντικῆς τιμωρίας ἀλλά ἀπό τήν χαρά τῆς τωρινῆς καί ἀναμενομένης λυτρώσεως.                                                                                       ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Ἡ περικοπή πού διαβάζεται σήμερα, Κυριακή τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀποτελεῖ μέρος τῆς «Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς» τοῦ Κυρίου, τῆς προσευχῆς δηλαδή πού ἀπηύθυνε ὁ Χριστός πρός τόν Θεό Πατέρα λίγο πρίν ἀπό τό πάθος Του. Σ' αὐτή τήν προσευχή ὁ Μέγας Ἀρχιερέας Ἰησοῦς Χριστός ἔχει συγκεντρωμένο τό ἐνδιαφέρον του στό ἔργο πού ἄρχισε μέσα στόν κόσμο καί πού θά συνεχίσουν οἱ μαθητές τοῦ.  Γι' αὐτό ἀκριβῶς τό ἔργο πού δέν εἶναι ἄλλο παρά ἡ Ἐκκλησία, παρακαλεῖ τόν Θεό Πατέρα. Οἱ μαθητές του πού εἶναι οἱ πρῶτοι ἡγέτες τῆς Ἐκκλησίας δέν προέρχονται ἀπ’ αὐτόν τόν κόσμο ἀλλ' ἀπό τόν Θεό «Σοί ἦσαν καί ἐμοί αὐτούς δέδωκας». Ζοῦν ὅμως καί δροῦν μέσα στόν κόσμο, ὁ ὁποῖος ἔχει σάν χαρακτηριστικά του τήν ἁμαρτία, τή φθορά, τήν διάσπαση. Γι' αὐτό καί ὁ Ἀρχηγός τῆς Ἐκκλησίας, τώρα πού πλησιάζει ἡ ὥρα τῆς «δόξας» του - καί ἡ δόξα αὐτή εἶναι ὁ σταυρός καί συνάμα ἡ ἀνάσταση καί ἡ ἐπιστροφή στόν Θεό Πατέρα- παρακαλεῖ ἰδιαίτερα: «Πάτερ ἅγιε, τήρησον αὐτούς ἐν τῷ ὀνόματί σου, ἴνα ὦσιν ἔν καθώς ἡμεῖς» Ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας βρίσκεται στό ἐπίκεντρο τῶν σκέψεων καί τῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου, ἑνότητα κατά τό πρότυπο τῆς ἑνότητας τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἐάν ἡ διάσπαση καί τό κομμάτιασμα τοῦ κόσμου σέ ἀλληλομισούμενες ὁμάδες εἶναι τό ἀποτέλεσμα τῆς ἁμαρτίας, δηλαδή τῆς ἀπομακρύνσεως ἀπό τόν Θεό, ἡ ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας ἀποτελεῖ ἀπόδειξη τῆς θείας καταγωγῆς καί προελεύσεώς της. Μόνο ὁ Θεός μπορεῖ νά συνάξει τά «διηρημένα»· μόνο ὁ Χριστός μπορεῖ νά κάνει «τά ἁμφότερα ἕν»,  μόνο τό Ἅγιο Πνεῦμα εἶναι ἡ ἑνοποιός ἀρχή καί ἡ συνεκτική δύναμη τῶν ἀνθρώπων, εἶναι αὐτό πού, κατά τόν ὑμνογράφο, «ὅλον συγκροτεῖ τόν θεσμόν τῆς ἐκκλησίας». Ὁ Τριαδικός Θεός, μέ ἄλλα λόγια, εἶναι ὁ ἐγγυητής καί τό θεμέλιό τῆς «μίας, ἅγιας, καθολικῆς καί ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας». Ἐφ΄ ὅσον ὅμως ἡ Ἐκκλησία ζεῖ μέσα στόν κόσμο, ὁ κίνδυνος τῆς διαιρέσεως ὑπάρχει πάντοτε, κίνδυνος πού ὀφείλεται στόν πειρασμό τοῦ συμβιβασμοῦ τῶν χριστιανῶν μέ τίς δυνάμεις αὐτοῦ του κόσμου. Ὅταν ὅμως ὁ καθένας μας ἀποβλέπει στή «δόξα» πρός τήν ὁποία ἀπέβλεπε καί ὁ Χριστός, δηλαδή στήν ὁδό τοῦ πάθους καί τῆς θυσίας γιά τόν ἀδελφό, ὅταν εἶναι συνδεδεμένος μέ τήν κεφαλή τοῦ σώματος, τόν Χριστό, καί μέ τούς πιστούς πού εἶναι τά ἄλλα μέλη τοῦ σώματος, σύμφωνα μέ τήν εἰκόνα πού συνηθίζει νά χρησιμοποιεῖ γιά τήν Ἐκκλησία ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, τότε ἡ «ζωή ἡ αἰώνιος» γιά τήν ὁποία γίνεται λόγος στήν Ἀρχιερατική Προσευχή τοῦ Χριστοῦ ἀρχίζει ἤδη ἀπό τώρα καί ἡ χαρά τῶν πιστῶν εἶναι πεπληρωμένη.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Οἱ προφῆτες τῆς Π. Διαθήκης, περιγράφοντας τό ἔργο τοῦ ἀναμενόμενου Μεσσία, ἀναφέρουν ἀνάμεσα στίς διάφορες πτυχές του καί τήν ἀνάβλεψη τυφλῶν. Αὐτός λοιπόν πού ἔχει τήν ἐξουσία νά δίνει τό φῶς στούς τυφλούς δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τόν Μεσσία. Ἡ ἀπόδοση ὅμως τοῦ φωτός στούς τυφλούς, πέραν τῆς ἀποδεικτικῆς σημασίας της γιά τήν μεσσιανική ἰδιότητα τοῦ Ἰησοῦ, ἔχει καί ἕνα ἄλλο βαθύτερο νόημα: Εἶναι σημάδι μίας νέας καταστάσεως πραγμάτων πού εἰσβάλλει μέσα στόν κόσμο τοῦ σκότους καί τῆς τυφλότητας. Ὁ Χριστός ἀνοίγει τά μάτια τῶν ἀνθρώπων γιά νά μπορέσουν νά διαπιστώσουν τήν νέα ζωή πού αὐτός προσφέρει σάν δῶρο στόν κόσμο. Τό φῶς αὐτό ἔρχεται σάν μία νέα δημιουργία καί ἀνάπλαση τοῦ κόσμου. Εἶναι χαρακτηριστικό στή διήγηση τῆς θεραπείας ὅτι ὁ Ἰησοῦς πλάθει πηλό καί ἐπιχρίει τά κλειστά μάτια τοῦ τυφλοῦ στέλνοντας τόν μετά νά πλυθεῖ στή δεξαμενή τοῦ Σιλωάμ. Ὅπως ὁ θεός, κατά τήν ἀρχική δημιουργία τοῦ κόσμου πλάθει μέ χῶμα τόν ἄνθρωπο, ἔτσι καί ὁ Χριστός μέ τόν ἴδιο τρόπο ἀναδημιουργεῖ τό καταστραμμένο ἀπό τήν φθορά τῆς ἁμαρτίας πλάσμα. Καί ὅπως ὁ Θεός προστάζει τό «γεννηθήτω φῶς», ἔτσι καί ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ μέ τήν ἴδια δημιουργική δύναμη δίνει τό φῶς στόν τυφλό καί ἀνοίγει τά μάτια τῶν ἀνθρώπων νά δοῦν τήν ἀλήθεια πού αὐτός ἀποκαλύπτει γιά νά σώσει τόν κόσμο. Ὡστόσο διαφορετικά ἀντιδροῦν οἱ ἄνθρωποι μπροστά στό ἀποκαλυπτόμενο φῶς τοῦ Χριστοῦ. Ἐνῶ ὁ θεραπευμένος  τυφλός ὁμολογεῖ καί διακηρύσσει χωρίς φόβο σ’ ὅλους τήν πίστη του στό Χριστό, οἱ Φαρισαῖοι μέ κάθε τρόπο καί μέσο, ἀκόμη καί μέ ἐκφοβισμό τῶν γονέων τοῦ θεραπευθέντος, προσπαθοῦν νά ἀρνηθοῦν τήν πραγματικότητα τοῦ θαύματος. Ἀρνοῦνται τό φῶς καί ἐξακολουθοῦν νά παραμένουν στό σκότος. Δέν τολμοῦν νά κοιτάξουν πρός τό φῶς, γιατί προτιμοῦν τό σκοτάδι πού κρύβει καί σκεπάζει τά ἔργα τους. Ὁ ἔλεγχος τοῦ φωτός δέν εἶναι ἀρεστός στούς ἀνθρώπους, τῶν ὁποίων τά ἔργα εἶναι σκοτεινά. Ὅποιος ἀπορρίπτει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ καί παραμένει στό σκοτάδι, ἐπειδή αὐτό τό σκοτάδι καλύπτει τά πονηρά του ἔργα, εἶναι κατ΄ οὐσίαν τυφλός, ἔστω καί ἄν ἔχει τά σωματικά του μάτια. Στή στάση τοῦ θεραπευμένου τυφλοῦ καί τῶν Φαρισαίων τῆς διηγήσεως ἀπηχοῦνται οἱ δύο διαμετρικά ἀντίθετες στάσεις τῶν ἀνθρώπων ἔναντι τοῦ θείου φωτός. Ὁ κάθε ἄνθρωπος κρίνεται ἀπό τό ἄν θελήσει νά ἀντικρύσει μέ θάρρος τό φῶς ἤ ἀπό τό ἄν προτιμήσει τό εὔκολο σκοτάδι.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Πολλὲς φορὲς τὶς ὡραῖες καὶ ὑψηλὲς διδασκαλίες του ὁ Χριστός τὶς ἀπηύθυνε σὲ ἁπλοὺς ἀνθρώπους ποὺ δὲν εἶχαν κανένα ἐξωτερικὸ χαρακτηριστικὸ ἁγιότητας ἡ θρησκευτικῆς ὑπεροχῆς. Δὲν ἀπέφευγε μάλιστα νὰ συνομιλεῖ καὶ μὲ γυναῖκες, ὅπως στήν περίπτωση τῆς σημερινῆς περικοπῆς, πρᾶγμα τὸ ὁποῖο ἐντυπωσίασε τοὺς μαθητές, διότι εἶναι μία πράξη ποὺ δὲν θὰ τὴν ἔκανε κανένας ἀξιοπρεπὴς δάσκαλος τῆς ἐποχῆς, δεδομένου ὅτι δὲν θεωροῦνταν οἱ γυναῖκες ἰσάξια πρὸς τὸν ἄνδρα πρόσωπα καὶ ἱκανὰ νὰ ἀκούσουν μία διδασκαλία. Ἐν τούτοις ὁ Χριστός, ἀποκαλύπτοντας καὶ σαρκώνοντας στὸ πρόσωπό του τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ πρὸς ὅλους τούς ἀνθρώπους, βλέπει ἄνδρες καὶ γυναῖκες ὡς πλάσματα τοῦ Θεοῦ, στὰ ὁποῖα θέλει νὰ διδάξει ποιὸς εἶναι ὁ ἀληθινὸς Θεὸς καὶ κυρίως θέλει νὰ λυτρώσει ἀπὸ τὴν δουλεία τῆς φθορᾶς καὶ τοῦ θανάτου. Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή τοῦ εὐαγγελιστῆ Ἰωάννη μᾶς παρουσιάζει τὸν Χριστό, ὁ ὁποῖος διερχόταν μὲ τοὺς μαθητὲς ἀπὸ τὴ Σαμάρεια, νὰ συζητᾶ, στὸ φρέαρ τοῦ Ἰακώβ, μὲ μία Σαμαρείτιδα γυναίκα καὶ μάλιστα μὲ γυναίκα, ἡ ὁποία, ὅπως φαίνεται ἀπὸ τὴ συζήτηση, δὲν ὑπῆρξε πολὺ ἐνάρετη καὶ σεμνὴ στὴ ζωή της. Σ’ αὐτὴν τὴ γυναίκα,  ὁμιλεῖ περὶ τοῦ «ζῶντος ὕδατος» ποὺ δὲν στερεύει ποτέ, περὶ τῆς «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία» λατρείας τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τῆς μεσσιανικῆς Του ἰδιότητας. Πρόκειται γιὰ τὴν πιὸ ὑψηλὴ διατύπωση περὶ τοῦ Θεοῦ καὶ περὶ τοῦ τρόπου λατρείας Του, τὴν ὁποία δὲν συλλαμβάνει κανεὶς θεωρητικὰ ἀλλὰ ζώντας μέσα στὴν ἀλήθεια καὶ στὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὁδηγούμενος ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ εἶναι τὸ Πνεῦμα τῆς ἀλήθειας. Πρόκειται σὲ τελευταία ἀνάλυση γιὰ δῶρο τοῦ Θεοῦ ποὺ προσφέρεται διὰ τοῦ Χριστοῦ στὴν ἀνθρωπότητα. Ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι κατάκτηση τῆς νοητικῆς δυνάμεως τοῦ ἀνθρώπου, δὲν εἶναι τὸ βέβαιο συμπέρασμα μίας σειρᾶς συλλογισμῶν, εἶναι ἡ ἀποκάλυψη Θεοῦ, εἶναι τὸ σαρκωμένο πρόσωπο τοῦ Λόγου ποὺ διακηρύττει ὅτι ὁ ἴδιος εἶναι ἡ Ἀλήθεια καί ἡ Ζωή. Συνεπῶς ἡ ἀλήθεια δὲν εἶναι μία ἰδέα, ἀλλὰ ἕνα πρόσωπο, μία ζωή, ποὺ θυσιάζεται γιὰ νὰ προσφέρει ἀκόμη περισσότερη ζωὴ στοὺς ἀνθρώπους. Ἡ διακήρυξη ὅτι «ἐν πνεύματι καὶ ἀληθεία δεῖ προσκυνεῖν τὸν Θεὸν» πρέπει νὰ μᾶς ἀφυπνίζει πάντοτε καὶ νὰ μᾶς ὑπενθυμίζει ὅτι ὁ τρόπος ποὺ λατρεύουμε τὸν Θεὸ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει καμιὰ σχέση μὲ τὴν ψεύτικη ἱκανοποίηση τῆς συνειδήσεώς μας, μὲ τὴν ἐπιφανειακὴ τήρηση τοῦ γράμματος τοῦ νόμου.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Τὸ παράπονο τοῦ ἐπὶ 38 χρόνια παραλύτου γιὰ τὸν ὁποῖο κάνει λόγο ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή εἶναι πράγματι συγκλονιστικό: «Δὲν ἔχω ἄνθρωπο νὰ μὲ βάλει μέσα στὴν δεξαμενή, ὅταν ταράζεται τὸ νερό». Εἶναι ἀβοήθητος καὶ μόνος. Τὴν βοήθεια ὅμως ποὺ δὲν βρέθηκε ἕνας ἄνθρωπος νὰ τοῦ προσφέρει, ἔρχεται νὰ τὴν δώσει μὲ τὸν πιὸ δραστικό, ὁριστικὸ καὶ αὐθεντικὸ τρόπο ὁ Χριστός. Μὲ ἕνα αὐθεντικὸ λόγο Του δίνει τὴν ὑγεία στὸν ἀσθενῆ. Ὅπως ὁ δημιουργικὸς λόγος τοῦ Θεοῦ ἐκ τοῦ μηδενὸς ἔκανε τὸν κόσμο, τὸ ἴδιο κι ὁ δυναμικὸς λόγος τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ ἀναδημιουργεῖ τὸ κατεστραμμένο ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τὴν ἀρρώστια πλάσμα. Ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ δίνει ζωή, εἶναι ζωοδότης λόγος. Ἀρκεῖ ὁ ἄνθρωπος νὰ δεχθεῖ μὲ πίστη καὶ ἐμπιστοσύνη τὸν αὐθεντικὸ αὐτὸ λόγο ποὺ διαφέρει ριζικὰ ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα λόγια. Γιατί δὲν προσβάλλει ἀλλὰ βοηθεῖ, δὲν καταστρέφει, ἀλλὰ δημιουργεῖ, δίνει τὴν ζωὴ καὶ τὴν ἀνάσταση. «Αὐτὸς ποὺ ἀκούει τὸν λόγο μου, λέγει ὁ Χριστός, καὶ πιστεύει σ’ Αὐτὸν ποὺ μὲ ἔστειλε ἔχει αἰώνια ζωή καὶ δὲν θὰ κριθεῖ, ἀλλὰ ἤδη ἔχει μεταβεῖ ἀπὸ τὸν θάνατο στὴν ζωὴ». Ὁ θεῖος αὐτὸς λόγος «μένει εἰς τὸν αἰώνα χωρὶς νὰ μεταβάλλεται ἢ νὰ ἐξασθενεῖ μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου καὶ νὰ χάνει τὴν ἐπικαιρότητά του. Εἶναι πραγματικὰ παράξενος ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖο ὑποδέχονται πολλὲς φορὲς οἱ ἄνθρωποι τὴν προσφορὰ τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ. Οἱ Ἰουδαῖοι θρησκευτικοὶ ἡγέτες στὴ διήγησή μας ἀγανακτοῦν, γιατί ὁ Ἰησοῦς ἔκανε τὸ θαῦμα τὴν ἡμέρα τοῦ Σαββάτου καὶ ζήτησε ἀπὸ τὸν ἀσθενῆ νὰ σηκωθεῖ, νὰ πάρει τὸ κρεβάτι του καὶ νὰ πορευθεῖ θεραπευμένος στὸ σπίτι του μετὰ ἀπὸ 38 ἔτη ἀσθένειας. Μὲ τὴν στενόκαρδη νοοτροπία τους οἱ ἐκπρόσωποι τῆς θρησκείας τυφλώθηκαν ἀπὸ τὸ γράμμα τοῦ Νόμου καὶ δὲν εἶδαν τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ ποὺ φανέρωσε στὴν ἀνθρωπότητα ὁ Χριστός. Νόμισαν ὅτι καταρρέει τὸ ὅλο θρησκευτικὸ σύστημα τῶν νομικῶν διατάξεων, τὴν στιγμὴ ἀκριβῶς ποὺ ὁ Χριστός πρόσφερε τὴν ἀγάπη καὶ τὴν ζωὴ στοὺς ἀνθρώπους. Ὁ Χριστός διορθώνει τὴν παραμόρφωση τῆς ἀνθρώπινης φύσεως ποὺ ὁδηγεῖται στὸν ὄλεθρο, τὴν καταστροφὴ καὶ τὸν θάνατο, ἐπαναφέροντάς την στὴν πορεία τῆς ζωῆς ποὺ ὁδηγεῖ στὸν κόσμο τῆς ἀναστάσεως. Ἐλευθερώνει ἀπὸ τὸν ξηρὸ τύπο τοῦ γράμματος τοῦ Νόμου, ἀποκαλύπτοντας τὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ γιὰ τὸν ἄνθρωπο. Δίνει τὸν λόγο τῆς ἀληθείας ποὺ μέσα στὰ ψεύτικα πολλὲς φορὲς λόγια τῶν ἀνθρώπων μαρτυρεῖ γιὰ τὴν αὐθεντία τῆς θείας δυνάμεως.                                                               ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ἄπειρες εἶναι οἱ στιγμές τῆς ζωῆς μας κατά τίς ὁποῖες βρισκόμαστε σέ ἀμφιβολία γιά τό τί πρέπει νά κάνουμε. Ἄν καί ξέρουμε ποιό εἶναι τό σωστό, ἄν καί αἰσθανόμαστε ποιό εἶναι τό ἠθικά ἐπιβεβλημένο, ἄν καί συνειδητοποιοῦμε τί περιμένει ἀπό ἐμᾶς ὁ Ἅγιος Θεός, παρά ταῦτα πράττουμε κάτι τελείως διαφορετικό, ἄν ὄχι καί ἀντίθετο, ἤ στεκόμαστε ἀναποφάσιστοι, μόνο καί μόνο ἐπειδή συνυπολογίζουμε τίς ἀντιδράσεις τῶν ἀνθρώπων, τό προσωπικό μας συμφέρον ἤ τυχόν πιέσεις πού ποικιλοτρόπως μᾶς ἀσκοῦνται. Ἄν μάλιστα ἡ ὅποια ἀπόφαση μας ἔχει καί προσωπικό κόστος, πρώτιστα αὐτό δείχνει νά ἐπηρεάζει τήν ἀπόφασή μας καί ὄχι τό θεῖο θέλημα ἤ, ἔστω, ἡ ἠθική τάξη. Ἡ σημερινή εὐαγγελική περικοπή μέσα στούς πολλούς χαρακτῆρες πού προβάλλει, ἀναδεικνύει τήν μορφή τοῦ Ἰωσήφ τοῦ ἀπό Ἀριμαθαίας. Τόν προσδιορίζει κατ’ ἀρχήν ὡς «εὐσχήμονα βουλευτή». Ὁ χαρακτηρισμός τοῦ εὐσχήμονος παραπέμπει στόν χρηστό καί κόσμιο τρόπο συμπεριφορᾶς, ἡ  ἰδιότητα τοῦ βουλευτῆ παραπέμπει στό μέλος τοῦ Συνεδρίου, τοῦ ἀνώτατου ὀργάνου διοικήσεως τοῦ λαοῦ τοῦ Ἰσραήλ, ἀλλά καί τοῦ Ναοῦ τοῦ Σολομῶντος. Ὁ Ἰωσήφ ἦταν ἐπιφανές μέλος τῆς ἰουδαϊκῆς κοινωνίας, καί μάλιστα σεβαστό καί καθολικά ἀποδεκτό ἀπό ὅλους. Καί αὐτός ὁ ἐπιφανής, ὁ πλούσιος, ὁ δυνατός, τήν κρίσιμη ὥρα νοιάζεται γιά κάποιον φαινομενικά ἀδύναμο. «Τολμήσας εἰσῆλθε πρός Πιλάτον καί ἠτήσατο τό σῶμα τοῦ Ἰησοῦ». Ἔδυε ὁ ἥλιος καί ἀποτελοῦσε μεγάλη προσβολή κατά τά ἰουδαϊκά ἔθιμα νά μείνει κρεμασμένο καί ἄταφο νεκρό σῶμα κατά τή νύκτα. Κανείς ὅμως δέν διακινδύνευε νά ζητήσει τό σῶμα αὐτοῦ πού μέ τόση μανία οἱ ἄρχοντες τοῦ Ἰσραήλ καί οἱ ἀκόλουθοί τους ὁδήγησαν στόν ἀτιμωτικό θάνατο τοῦ Σταυροῦ. Γι’ αὐτό καί τονίζεται ὅτι ὁ Ἰωσήφ τόλμησε. Ἄν καί μέλος τοῦ Συνεδρίου, ἄν καί πλούσιος, ἄν καί ἐπιφανής, δέν λογαριάζει τίποτε, οὔτε κάμπτεται ἀπό τόν φόβο τῆς ἐκδικητικότητας τῶν Ἰουδαίων, οἱ ὁποῖοι καί τό ἀξίωμα του μποροῦσαν νά τοῦ ἀποστερήσουν καί τήν περιουσία του νά δημεύσουν, ἀλλά καί νά τόν δυσφημήσουν μποροῦσαν σέ κοινωνία πού μεθόδευε ἀποκλεισμούς καί περιθωριοποιήσεις. Παρ’ ὅλ’ αὐτά τόλμησε. Ἔκανε ὅτι τοῦ ὑπαγόρευε ἡ φωνή τῆς συνείδησής του, ἀσχέτως προσωπικοῦ κόστους. Ὁ Ἰωσήφ τολμᾶ, ἀψηφώντας γιά τά ὅσα θά μποροῦσε νά εἶχε χάσει, ὁδηγεῖται στό καθῆκον μέ μόνο του ὅπλο τήν ὑπακοή στή συνείδηση του. Τελικά ὁ Ἅγιος Θεός εὐλογεῖ αὐτόν πού ἀποφάσισε κατά τό θεῖο θέλημα, διαφημίζοντας τον στήν αἰωνιότητα, ὅπου κηρύσσεται τό Εὐαγγέλιο   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Το γεγονός τῆς Ἀναστάσεως καθ΄ ἑαυτό ἐπειδή ὑπερβαίνει τὰ ὅρια τοῦ ἱστορικοῦ γεγονότος, δέν περιγράφεται ἀπό κανένα εὐαγγελιστή. Ὅλες οἱ σχετικές εὐαγγελικές διηγήσεις ἀναφέρουν τούς μάρτυρες πού εἶδαν τόν Ἀναστημένο Χριστό ἤ πού ἐπισκέφθηκαν τόν κενό τάφο. Αὐτό συνέβη γιατί ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ προϋποθέτει ὄχι τήν ἀπόδειξη ἤ τήν ἱστορική ἔρευνα ἀλλά τήν πίστη στή δύναμη τοῦ θεοῦ πού κατανικᾶ τό θάνατο. Ἡ Ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, γιά τήν ὁποία μαρτυροῦν ὄχι μόνο οἱ διηγήσεις τῶν εὐαγγελίων ἀλλά καί ὁλόκληρο τό πρωτοχριστιανικό κήρυγμα, εἶναι τό πλήρωμα τῆς δυναμικῆς παρεμβάσεως τοῦ Θεοῦ μέσα στόν κόσμο πού ἀρχίζει μέ τήν ἐκ Παρθένου γέννηση τοῦ Χριστοῦ καί τελειώνει μέ τό σταυρό γιά νά ὁλοκληρωθεῖ στό θρίαμβο τῆς νίκης κατά τοῦ θανάτου. Ἡ δυναμική αὐτή ἐπέμβαση τοῦ Θεοῦ σημαίνει τήν νίκη ἐπί τῆς φθορᾶς, ὥστε νά δοθεῖ στούς ἀνθρώπους ἡ ἀφθαρσία, τήν κατάργηση τοῦ θανάτου, ὥστε νά δωρηθεῖ στούς ἀνθρώπους ἡ ζωή, τήν κατάλυση τοῦ φόβου καί τῆς ἀπογνώσεως μπροστά στό μηδέν καί στό κενό, ὥστε νά ἀνθίσει στίς ψυχές ὅλων ἡ ἐλπίδα τῆς ἀναστάσεως. Ἡ ἐμφάνιση τοῦ Ἀναστημένου Χριστοῦ κατά τήν ἡμέρα ἐκείνη τοῦ συνταρακτικοῦ γεγονότος σκόρπισε χαρὰ στοὺς φοβισμένους μαθητές. «Ἐχάρησαν οὗν οἱ μαθηταί ἰδόντες τόν Κύριον», σημειώνει ὁ εὐαγγελιστής Ἰωάννης. Ἀπὸ τὴν ὁμάδα τῶν μαθητῶν ἔλειπε ὁ Θωμᾶς, ὁ γνωστός μέ τήν ἑλληνική ὀνομασία Δίδυμος. Στὸν ἐνθουσιασμὸ τους ὅτι εἶδαν τὸν Κύριο, ἐκεῖνος προβάλλει τὴν ἀμφιβολία καὶ τὸν σκεπτικισμό: «Ἐὰν μὴ ἴδω ἐν ταῖς χερσὶν αὐτοῦ τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὸν δάκτυλόν μου εἰς τὸν τύπον τῶν ἥλων, καὶ βάλω τὴν χεῖρά μου εἰς τὴν πλευρὰν Αὐτοῦ, οὐ μὴ πιστεύσω». Ἐκπροσωπεῖ μέ τή στάση του αὐτή ὁ Θωμᾶς τοὺς ἀνθρώπους ἐκείνους ποὺ θέλουν νὰ στηρίξουν τὴν πίστη τους στὴ βεβαιότητα τῶν ἁπτῶν ἀποδείξεων στήν ἱστορική ἐξακρίβωση, στό πείραμα, στήν αὐτοψία. Πρόκειται γιά μία πολύ ἀνθρώπινη στάση καί δικαιολογημένη ἀπαίτηση, βρίσκεται ὅμως ἀκόμη μακριά ἀπό τήν πίστη. Ὁ Ἀναστημένος Χριστός σέ ὀκτώ μέρες, τήν ἑπομένη Κυριακή, ξαναεμφανίζεται στούς μαθητές, μεταξύ τῶν ὁποίων βρίσκεται καί ὁ Θωμᾶς, τόν καλεῖ νά διαπιστώσει ἰδιοχείρως καί αὐτοπροσώπως τήν ταυτότητα τοῦ ἀναστημένου σώματός Του, μακαρίζει ὅμως τίς ἐπερχόμενες γενεές πού θά πιστεύσουν χωρίς νά ἰδοῦν: «Μακάριοι οἱ μή ἰδόντες καί πιστεύσαντες». Ἡ πίστη στὸ Χριστό, εἶναι ὁ μόνος δρόμος πρὸς τὴν ἀληθινὴ ζωή, γιὰ τὴν μεταμόρφωση τοῦ φόβου τοῦ θανάτου σὲ ἐλπίδα ἀναστάσεως.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Καθὼς ἡ Ἁγία καὶ Μεγάλη Τεσσαρακοστὴ ἔφθασε στὸ τέλος της κι ἐνῶ βρισκόμαστε στὰ πρόθυρα τῆς Ἁγίας καὶ Μεγάλης Ἑβδομάδος, ἡ Ἐκκλησία μας, προβάλλει στή σημερινή εὐαγγελικὴ περικοπή τη θριαμβευτική εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στά Ἱεροσόλυμα.  Σεισμὸς στὰ Ἱεροσόλυμα! Ὁ λαὸς σὲ ἀναταραχή! Ἄλλοι κόβουν κλαδιὰ ἀπὸ τοὺς φοίνικες καὶ τὰ ἐπισείουν θριαμβευτικὰ κατὰ τὴν εἴσοδο τοῦ Χριστοῦ στὴν Ἁγία Πόλη. Ἄλλοι στρώνουν ροῦχα γιὰ νὰ μὴν πατήσουν χῶμα ὄχι μόνον τὰ πόδια τοῦ μεγάλου Διδασκάλου. Ἄλλοι φωνάζουν μὲ ἀλαλαγμοὺς χαρᾶς καὶ προσμονῆς. Κι ὅλοι στριμώχνονται γύρω του περιμένοντας ἕνα νεῦμα, ἕνα ἔναυσμα γιὰ νὰ τὸν ἀνακηρύξουν βασιλιὰ τοῦ Ἰσραήλ. Ὁ Χριστός σιωπᾶ! Δὲν λέει τίποτε. Ὄχι ἐπειδὴ γνωρίζει ὅτι σὲ λίγο οἱ ἴδιοι ἀπὸ τὸ «ὡσαννὰ» θὰ καταλήξουν στὸ «σταύρωσον», γι’ αὐτὸ τοὺς ἔχει ἤδη συγχωρήσει. Μένει σιωπηλὸς γιατί δὲν θέλει νὰ κάνει τίποτε ποὺ νὰ παρερμηνευθεῖ ὡς ἀποδοχὴ ἀπὸ τὸν ἴδιο αὐτῆς τῆς ἀλλοίωσης, ποὺ ἡ ἀνθρώπινη ἰδιοτέλεια καὶ ὁ καιροσκοπισμὸς ἐπιφυλάσσουν στὸ κήρυγμα καὶ τὰ θαύματά του. Εἶναι ἡ ἐναργέστερη καί εὐγλωττότερη διαμαρτυρία γιά τήν ἄρνηση τῶν ἀνθρώπων νά ἀποδεχθοῦν τή σωτήρια πίστη καί τό λυτρωτικό ἦθος. Μία γυναίκα, στό σπίτι τοῦ Σύμωνος τοῦ λεπροῦ πού θεράπευσε ὁ Χριστός, με πολύτιμο μύρο πλένει τὰ πόδια τοῦ Χριστοῦ σκουπίζοντας τὰ μὲ τὰ μαλλιά της, ἔνδειξη εὐγνωμοσύνης καὶ ἀφοσίωσης. Ὁ σταυρός ὅμως τοῦ Χριστοῦ δέν εἶναι ἁπλῶς ἕνα σημαντικό γεγονός τοῦ παρελθόντος πού τέμνει σάν ὁρόσημο τήν ἱστορία. Εἶναι ἕνα γεγονός συνεχῶς παρόν μέσα στόν κόσμο πού φανερώνει τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, εἶναι ἡ μεγαλειώδης ἀποκάλυψη τῆς Θείας στοργῆς καί τό ἀποκορύφωμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Θεοῦ γιά τή λύτρωση τῆς ἀνθρωπότητος. Μπροστὰ στὸ σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ προσκαλεῖται ὁ κάθε ἄνθρωπος νὰ πάρει θέση, διότι ἀδιάφορος δὲν μπορεῖ νὰ μείνει κανεὶς. Ἀδελφοί, σήμερα, καθὼς μπαίνουμε στὴν τελικὴ εὐθεία γιὰ τὸ Πάσχα, ἡ Ἐκκλησία ἀντιπαραβάλλει τὶς ἀνθρώπινες στάσεις ἔναντί του Χριστοῦ. Ἀπὸ τὴ μία οἱ συμφεροντολογικές, οἱ ἐνθουσιαστικές, οἱ ἐγκοσμιοκρατικές. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἡ ὁλοκάρδια πίστη, ἡ ἐν ἀληθείᾳ κατανόηση καὶ ἡ θυσία. Ὁ Κύριος εὐαρεστήθηκε καὶ ὑπερασπίστηκε τὴ δεύτερη, ἀπορρίπτοντας τὶς πρῶτες. Ἐμεῖς ποιὰ στάση θ’ ἀποφασίσουμε νὰ τηρήσουμε ἔναντί Του «ἐρχόμενου πρὸς τὸ ἑκούσιον πάθος»;    ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Ἐνῶ ὁ Χριστός, καθὼς πορεύεται μὲ τοὺς δώδεκα μαθητές του στὰ Ἱεροσόλυμα καί προλέγει σ’ αὐτοὺς τὸ ἐπικείμενο πάθος του, δύο ἀπὸ αὐτούς, ὁ Ἰάκωβος καὶ ὁ Ἰωάννης, ποὺ βρίσκονται ἀκόμη στὴν πρὸ τοῦ φωτισμοῦ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος περίοδο καὶ συμμερίζονται τὶς ἀντιλήψεις τῶν Ἰουδαίων περὶ Μεσσίου ὡς κοσμικοῦ ἡγέτη, ἀπευθύνουν πρὸς τὸ διδάσκαλό τους τὸ ἀκόλουθο αἴτημα: «Δός μας τίς δύο τιμητικές θέσεις στήν ἔνδοξη βασιλεία σου, ὥστε ὁ ἕνας ἀπό μᾶς νά καθήσει στά δεξιά σου καί ὁ ἄλλος στά ἀριστερά».Ὁ Χριστός ὅμως τοὺς δείχνει τὸ δρόμο τοῦ πάθους καὶ τῆς θυσίας εὑρίσκει δέ τὴν κατάλληλη αὐτὴ εὐκαιρία γιὰ νὰ ἀπευθύνει σὲ ὅλους τοὺς μαθητὲς του τὰ ἀκόλουθα βαρυσήμαντα λόγια ποὺ συνιστοῦν καὶ τὸ κέντρο τοῦ εὐαγγελικοῦ ἀναγνώσματος. «Ξέρετε ὅτι αὐτοὶ ποὺ θεωροῦνται ἡγέτες τῶν ἐθνῶν ἀσκοῦν ἀπόλυτη ἐξουσία πάνω στους ἀνθρώπους καί τούς καταδυναστεύουν. Σ' ἐσᾶς ὅμως δὲν πρέπει νὰ συμβαίνει αὐτό, ἀλλὰ ὅποιος θέλει νὰ γίνει μεγάλος ἀνάμεσά σας πρέπει νὰ γίνει ὑπηρέτης καὶ ὅποιος ἀπὸ σᾶς θέλει νὰ εἶναι πρῶτος πρέπει νὰ γίνει δοῦλος ὅλων. Γιατί καὶ ὁ Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου δὲν ἦρθε γιὰ νὰ τὸν ὑπηρετήσουν, ἀλλὰ γιὰ νὰ ὑπηρετήσει καὶ νὰ προσφέρει τὴ ζωὴ του λύτρο γιὰ ὅλους».Τὰ λόγια αὐτὰ εἶναι ἀξιοπρόσεκτα, γιατί μᾶς δίνουν τὸ πραγματικὸ νόημα καὶ περιεχόμενο τῆς ἐξουσίας,. Τὸ νόημα αὐτὸ μπορεῖ νὰ συνοψισθεῖ στὴ φράση ὅτι ἡ ἐξουσία εἶναι ταπείνωση καὶ διακονία. Οἱ ἄρχοντες καὶ ἡγέτες τῶν ἐθνῶν καταδυναστεύουν καὶ κατεξουσιάζουν τοὺς ὑπηκόους τους κάνοντας ὄχι ἁπλῶς χρήση ἀλλὰ καὶ κατάχρηση τῆς ἐξουσίας. Τὸ μεγαλεῖο τοῦ χριστιανοῦ ἡγέτη δὲν βρίσκεται στὴν ἐξουσία καὶ στὸν πειρασμὸ ποὺ ἐμφωλεύει σ’ αὐτὸν ποὺ τὴν ἔχει, ἀλλὰ στὴ διακονία, στὴν προσφορὰ τοῦ ἑαυτοῦ του γιὰ τοὺς ἄλλους. Οἱ λέξεις «διάκονος» καὶ «δοῦλος» ποὺ ἀπαντοῦν στὸ εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα δείχνουν καὶ ὑπογραμμίζουν τὴν ἀποστολὴ τοῦ ἡγέτη, ἤ, ἂν προχωρήσουμε λίγο περισσότερο, τὴν ἀποστολὴ τῆς Ἐκκλησίας μέσα στὸν κόσμο. Δὲν εἶναι πηγὴ δυνάμεως ἡ ἐξουσία καὶ τὸ ἀξίωμα ποὺ ἔχει κανείς, ἀλλά ἀφορμή καί μέσο διακονίας. Ἡ ἀποστολὴ αὐτὴ ἀπορρέει ἀπὸ τὸ παράδειγμα τοῦ ἴδιου τοῦ θεμελιωτῆ τῆς Ἐκκλησίας ποὺ δὲν ἦλθε στὸν κόσμο γιὰ νὰ διακονηθεῖ ἀλλὰ γιὰ νὰ διακονήσει καὶ νὰ προσφέρει τὴ ζωὴ του λύτρο γιὰ τὴν ἐξαγορὰ τῶν ἀνθρώπων ἀπό τήν ἐπήρεια τοῦ διαβόλου.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Τό γεγονός πού παρουσιάζεται στό σημερινό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τοποθετεῖται εὐθύς μετά τήν κάθοδο τοῦ Χριστοῦ ἀπό τό ὄρος Θαβώρ ὅπου μεταμορφώθηκε μπροστά στούς τρεῖς προκρίτους μαθητές του. Μετά τήν δόξα τῆς Μεταμορφώσεως συναντᾶ ὁ Χριστός τήν ἀνθρώπινη δυστυχία σ’ ὅλη της τήν ἀνθρώπινη τραγικότητα. Ἕνας πονεμένος πατέρας παρακαλεῖ τόν Ἰησοῦ νά γιατρέψει τό ἄρρωστο παιδί του, πού οἱ μαθητές του προηγουμένως στάθηκαν ἀδύνατοι νά τό θεραπεύσουν.Βρίσκει λοιπόν ὁ Κύριος μπροστά του ἀπό τήν μία μεριά τήν πονεμένη καί πάσχουσα ἀνθρωπότητα, ἀπό τήν ἄλλη τούς ἐκπροσώπους του πού δέν μποροῦν νά τήν βοηθήσουν. Καί σάν νά μή φθάνουν αὐτά, βλέπει καί τούς γραμματεῖς, τούς θεολόγους  τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ, νά συζητοῦν μέ τούς μαθητές καί νά προσπαθοῦν ἴσως νά κλονίσουν τήν πίστη τους στόν Χριστό. Ὅλα αὐτά θά κάνουν σέ λίγο τόν Χριστό νά ἐκστομίσει τήν φράση «ὤ γενεά ἄπιστος, ἕως πότε πρός ὑμᾶς ἔσομαι;». Δέν μένει ὅμως σ’ αὐτό τό ξέσπασμα, δέν κατακρίνει κανένα, προσφέρει τήν θεραπεία στό ἄρρωστο παιδί πού βρίσκεται μπροστά του καί τό ὁποῖο «παιδιόθεν» ὑφίσταται τίς ὀδυνηρές συνέπειες τῆς τρομερῆς ἀρρώστειάς του. Πρίν ὅμως κάνει τό θαῦμα, ρωτᾶ τόν πατέρα τοῦ νέου ἄν μπορεῖ νά πιστέψει, γιατί τά πάντα εἶναι δυνατά γι’ αὐτόν πού πιστεύει. Καί ὁ δυστυχής πατέρας μέ δάκρυα στά μάτια ἀφήνει νά ἐκδηλωθεῖ ἡ πάλη πού γίνεται μέσα του λέγοντας: «Πιστεύω, κύριε βοήθει  μου τῇ ἀπιστία». Ὁμολογεῖ τήν πίστη του στήν δύναμη τοῦ Μεσσία μέ τόν ὁποῖο συνομιλεῖ, συγχρόνως ὅμως ἀναγνωρίζει καί τήν ἀπιστία πού τόν συνδέει μέ ὅλη τήν ἁμαρτωλή γενεά του. Παλεύει μεταξύ πίστεως καί ἀπιστίας, μεταξύ τῆς ἔντονης ἐπιθυμίας του νά παρουσιαστεῖ ὅσο γίνεται μέ περισσότερη πίστη καί τῆς εἰλικρινοῦς διαπιστώσεως ὅτι ἡ πίστη του αὐτή εἶναι ἐλλιπής. Ὁ Χριστός προσφέρει τήν θεραπεία. Δέν ἦλθε γιά νά καταδικάσει τούς ἀνθρώπους, δέν ἦλθε γιά νά κατακρίνει, ἀλλά γιά νά διακονήσει καί νά σώσει. Ὁ Σταυρός, μέ τό προανάκρουσμα τοῦ ὁποίου τελειώνει ἡ εὐαγγελική διήγησή, εἶναι τό σύμβολο τῆς διακονίας καί τῆς προσφορᾶς ζωῆς στήν ἀνθρωπότητα, εἶναι ἡ ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ στούς μαθητές πού ρώτησαν γιατί δέν μπόρεσαν αὐτοί νά θεραπεύσουν τό ἄρρωστο παιδί: τό γένος τοῦτο ἐν οὐδενί δύναται ἐξελθεῖν εἰ μή ἐν προσευχῇ καί νηστείᾳ». Μ’ αὐτά τά δύο διοχετεύεται ἡ δύναμη τοῦ Θεοῦ στόν πιστεύοντα ἄνθρωπο.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ