Ὁ Χριστός παρουσιάζεται στή διήγησή μας ὡς ἐλευθερωτής τῶν ἀνθρώπων ἀπό τίς δαιμονικές δυνάμεις πού τόν κρατοῦν αἰχμάλωτο καί τόν δυναστεύουν. Σ’ αὐτή τήν προσφορά ἐλευθερίας παρατηροῦμε δύο τρόπους ἀνταποκρίσεως τῶν ἀνθρώπων: ἡ μία ἐκπροσωπεῖται ἀπό τόν δαιμονισμένο πού θεραπεύθηκε, ἡ ἄλλη ἀπό τούς κατοίκους τῆς περιοχῆς στήν ὁποία ἔγινε τό θαῦμα. Ὁ πρῶτος, μετά τή συνάντησή του μέ τόν ἐλευθερωτή καί σωτήρα Χριστό, μεταβάλλεται ριζικά: ἀπό γυμνός γίνεται «ἰματισμένος καί σωφρονῶν»· ἀπό ἀκοινώνητος πού ζοῦσε στά μνήματα καί στίς ἐρήμους βρίσκεται τώρα σέ ἐπικοινωνία μέ τούς συνανθρώπους του, τούς ὁποίους σπεύδει νά συναντήσει γιά νά τούς διηγηθεῖ τή θαυματουργική θεραπεία του- ἀντί τῆς ἐπιθετικότητας καί τῆς καταστροφικῆς καί αὐτοκαταστροφικῆς μανίας πού εἶχε γίνεται τώρα ἡ αἰτία σωτηρίας τῶν ἄλλων ἀντί τῆς προηγούμενης διεσπασμένης προσωπικότητάς του πού φαίνεται ἀπό τήν ὀνομασία «λεγεών» («γιατί εἶχαν μπεῖ μέσα τοΥ πολλά δαιμόνια») ἀποκτᾶ τώρα ἕνα ἑνιαῖο κέντρο, τό ὁποῖο γνωρίζει πολύ καλά τί θέλει, νά μείνει κοντά στόν Χριστό. Ἐνῶ ὅμως ὁ πρώην δαιμονισμένος ἐπιθυμεῖ τήν μόνιμη συντροφιά τοῦ Χριστοῦ, οἱ κάτοικοι τῆς περιοχῆς ζητοῦν τήν ἀπομάκρυνση τοῦ εὐεργέτη, γιατί τούς κυρίεψε ὁ φόβος. Εἶδαν τή δύναμη Του καί τρομοκρατήθηκαν. Ὁ «φόβος» τους γιά τόν ὁποῖο ὁμιλεῖ ὁ εὐαγγελιστής δέν εἶναι δέος καί συντριβή μπροστά στή δύναμη τοῦ Ἰησοῦ, ἀλλ’ ὁ τρόμος μήπως ἡ παρουσία του τούς ὁδηγήσει στή στέρηση τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν. Τυφλοί ὡς πρός τό πνευματικό τους συμφέρον, βλέπουν μπροστά τους μόνο τό ὑλικό συμφέρον. Ἀπορρίπτουν τήν ἐλευθερία, προτιμώντας νά μείνουν δοῦλοι. Πολλές φορές οἱ ἄνθρωποι δέν βλέπουμε καθαρά, δέν διακρίνουμε τό σωστό, χάνουμε τά μεγάλα γιά νά κερδίσουμε τά μικρά, διώχνουμε τόν Σωτήρα γιά νά ζήσουμε πιό ἄνετα. Στήν περιγραφή τοῦ δαιμονισμένου τῆς διηγήσεώς μας ἔχουμε μία εἰκόνα τοῦ ἀνθρώπου πού εἶναι αἰχμάλωτος τῶν δαιμονικῶν δυνάμεων τῆς κακίας, τοῦ μίσους, τῆς καταστροφῆς. Ὅταν αὐτός θεραπεύεται βλέπουμε τήν τεράστια ὑπαρξιακή ἀλλαγή πού συντελεῖται ἀπό τήν συνάντηση μέ τόν Χριστό, τόν Σωτήρα καί Ἐλευθερωτή.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

Σήμερα ἡ Ἐκκλησία μας τιμᾶ τήν μνήμη τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὁ ὁποῖος, ἰατρός στό ἐπάγγελμα ἦταν ἐκεῖνο, πού δηλώνει τό ὄνομά του. Ὄνομα λατινικό, πού σημαίνει φωτεινός. Τή φλόγα τῆς πίστεως ὁ Λουκᾶς τήν μετέδωσε καί ἐξακολουθεῖ μέσα στούς αἰῶνες νά τήν μεταδίδει. Εἶναι ὁ συγγραφεύς δύο βιβλίων τῆς Καινῆς Διαθήκης, τοῦ κατά Λουκᾶν Εὐαγγελίου καί τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Δύο πλέον οἱ ἀγάπες τοῦ Λουκᾶ: Χριστός καί Ἐκκλησία. Στή μία ἀγάπη, στό Χριστό, εἶναι ἀφιερωμένο τό Εὐαγγέλιό του. Στήν ἄλλη ἀγάπη, στήν Ἐκκλησία, εἶναι ἀφιερωμένο τό βιβλίο τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων. Μαθητής τοῦ μεγάλου διδασκάλου, τοῦ κορυφαίου Παύλου, πνευματικό τέκνο τοῦ μεγάλου πατέρα, τοῦ στοργικοῦ, ἀλλά καί ἄγρυπνου Ἀποστόλου. Ἔγινε θαυμαστής τοῦ μεγάλου ἀστέρος τοῦ φωτιστοῦ τῆς οἰκουμένης Παύλου. Ἔγινε ἀκόλουθός του, συνέκδημος του. Ὡς ἰατρός προσέφερε ἰατρικές ὑπηρεσίες στόν Παῦλο ἀλλά καί στούς Χριστιανούς. Σωματική ἡ προσφορά τοῦ Λουκᾶ στόν Παῦλο. Πνευματική, ἀνυπολόγιστη, ἡ προσφορά τοῦ Παύλου στό Λουκᾶ. Προσέφερε ὅμως καί ὡς ἱστορικός. Χάρη στό Λουκᾶ γνωρίζουμε τόν Παῦλο καί τίς περιοδεῖες του. Σέ πολλά σημεῖα τῶν Πράξεων μιλάει σέ πρῶτο πληθυντικό πρόσωπο. Ἦταν συνοδοιπόρος τοῦ Παύλου. Ὅταν ὁ Παῦλος ἔκανε τό πρῶτο εὐρωπαϊκό ἅλμα καί ἀπό τήν Τρωάδα βρέθηκε στούς Φιλίππους μαζί του ὁ Λουκᾶς. Μαζί του στήν τρίτη περιοδεία, τότε, πού ἀποχαιρέτισε ὁ Παῦλος τούς πρεσβυτέρους τῆς Ἐφέσου στή Μίλητο. Μαζί του καί στό θαλασσινό ναυάγιο, πού ὑπέστη ὁ Παῦλος, ὅταν ὑπό περιορισμόν μεταφέρονταν στή Ρώμη. Μαζί του καί στό κελλί τῆς φυλακῆς. Ὅταν ὁ Παῦλος θά ἐκφράζει τό παράπονο, ὅτι ὅλοι τόν εἶχαν ἐγκαταλείψει, θά κοιτάξει δίπλα του. Θά δεῖ τό Λουκᾶ καί θά σημείωσει: «Λουκᾶς ἔστι μόνος μετ' ἐμοῦ». Πόσα προσέφερε ὁ Λουκᾶς! Καί ἡ ἀμοιβή του; Μία λέξη. Ἀλλά αὐτή ἡ λέξη ἀξίζει περισσότερο ἀπό ὅλα τά πλούτη τοῦ κόσμου. Ποιά ἡ λέξη, μέ τήν ὁποία πληρώθηκε ὁ Λουκᾶς γιά τίς πολλές ὑπηρεσίες του; Τό ἐγκώμιο τοῦ Παύλου. Μέσα ἀπό τή φυλακή ἐγκωμιάζει τό Λουκᾶ «Ἀσπάζεται ὑμᾶς Λουκᾶς ὁ ἰατρός, ὁ ἀγαπητός» καί λέγει χαρακτηριστικά ὁ ἱερός Χρυσόστομος: «Ἐγκώμιον καί τοῦτο οὐ μικρόν, ἀλλά καί σφόδρα μέγα, τό Παύλου εἶναι ἀγαπητόν». Ἄς ζήσουμε καί ἐμεῖς ἀδελφοί ἔτσι ὥστε νά εἴμαστε ὡς πιστοί, ἀγαπητοί στούς ἀνθρώπους, ἀγαπητοί στούς ἁγίους, ἀγαπητοί πρό παντός στόν Θεό τῆς ἀγάπης.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ὁ σπόρος ἦταν ὁ  ἴδιος, ἀλλά ὅμως ἔπεσε σέ διαφορετικά μέρη. Γι’ αὐτὸ καὶ τὸ ἀποτέλεσμα ἦταν διαφορετικό. Ἔπεσε στὸ δρόμο καὶ τὸν πάτησαν οἱ διαβάτες, τὸν ἔφαγαν τὰ πουλιά. Ἔπεσε σὲ μιὰ περιοχὴ πετρώδη, πῆγε λίγο νὰ φυτρώσει, ὅμως σύντομα μαράζωσε, ξεράθηκε, γιατὶ δὲν εἶχε ὑγρασία. Ἔπεσε σὲ μέρος γεμᾶτο ἀγκάθια καὶ μόλις βλάστησε, τὸν ἔπνιξαν. Εὐτυχῶς ὅμως ἕνα μέρος τοῦ σπόρου ἔπεσε σὲ γῆ μαλακή, φρεσκοσκαμμένη καὶ εὔφορη. Ἀναπτύχθηκε καὶ ἔφερε καρπὸ πολύ, ἑκατὸ φορὲς περισσότερο. «Ὁ σπόρος ἐστὶν ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ», ἐξήγησε ὁ Κύριος στοὺς μαθητές Του. Καὶ ἡ γῆ εἶναι οἱ ψυχὲς τῶν ἀνθρώπων. Καὶ ἀφοῦ ἑρμήνευσε ἀναλυτικὰ τὸ νόημα τῆς παραβολῆς κατέληξε: «Ὁ σπόρος πού ἔπεσε σὲ καλὸ ἔδαφος εἶναι ὅσοι μὲ καρδιὰ καλὴ καὶ ἀγαθὴ ἀκούουν τὸ λόγο, τὸν δέχονται καὶ καρποφοροῦν μὲ ὑπομονή». Ἀπὸ αὐτὰ τὰ δυό, «κατέχουσι καί καρποφοροῦσιν ἐν ὑπομονῇ» ἐξαρτᾶται ἡ γόνιμη χριστιανικὴ ζωή. Σὲ μιὰ ἐποχὴ ποὺ μᾶς κατακλύζουν εἰδήσεις, ἰδέες, ἀναγγελίες, προτροπὲς, ποὺ ὅλο ἀκοῦμε καὶ ὅλο ξεχνᾶμε, ἔχει ἰδιαίτερη σημασία νὰ μὴν «ἀκοῦμε» ἁπλῶς τὸ λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ νὰ τὸν «κατέχουμε». Ἔχουμε ἀνάγκη ὄχι ἀπό λόγια, ἀλλά ἀπό Λόγο. Δὲν καρποφορεῖ ὅμως ἀπὸ τὴ μιὰ μέρα στὴν ἄλλη ὁ σπόρος. Μυστικὰ ἀνοίγει στὸ βάθος τῆς γῆς ρίζες, ἁπαλὰ σηκώνει τὸ χῶμα, σιωπηλὰ ἀναπτύσσεται καὶ μεγαλώνει. Κι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ ἀκολουθεῖ συχνὰ τὸν ἴδιο δρόμο στὶς ψυχές. Σιγὰ - σιγὰ παρουσιάζει τὶς δυνάμεις του, βυθίζει τὶς ρίζες του στὴ ζωή μας, δίνει τοὺς καρπούς του. Μερικοὶ ἀνυπόμονοι παραπονοῦνται λέγοντας: «Τόσο καιρὸ μελετῶ τὴν Ἁγία Γραφή, πηγαίνω στὴν Ἐκκλησία, ἀκούω κηρύγματα, ὅμως δὲ βλέπω καὶ πολλὴ προκοπή». Ποτὲ δὲν πηγαίνει ἄδικα ὁ πνευματικὸς κόπος. Ἂς μὴν ἀπογοητευόμαστε ποὺ δὲ βλέπουμε πάντοτε ἄμεσα ἀποτελέσματα. Ἀς μήν ἀνησυχοῦμε. Παρά τά ἐμπόδια καί τίς δυσκολίες πού ἐμφανίζονται ἄς προσπαθήσουμε νά καρποφοροῦμε ἐν ὑπομονῇ. Καὶ θὰ μεστώνει σιγὰ σιγὰ ὁ καρπὸς χωρὶς ἴσως νὰ τὸ καταλαβαίνουμε καὶ ἐμεῖς οἱ ἴδιοι. Πιθανόν ἡ ψυχή μας νά παρουσιάζει περιοχές πετρώδεις, νά θυμίζει χιλιοπατημένους δρόμους, νά ἔχει ἀγκάθια φουντωμένα. Ἄς μή μᾶς ἀπογοητεύει αὐτό. Μέ τήν συστηματική προσπάθεια τ΄ ἀγκάθια ξεριζώνονται. Μέ τό ὄργωμα καί ἡ σκληρή γῆ μαλακώνει. Μόνο ἄς ξαναρχίσουμε, ἀποφασιστικά, μέ ὀρθάνοικτα τά αὐτιά, αὐξημένη εὐαισθησία, ταπείνωση καί πνεῦμα μαθητείας. Ὁ καλός Σποριᾶς, ὁ Χριστός κάθε τόσο ἔρχεται στό χωράφι τῆς ψυχῆς μας νά ἐμπιστευθεῖ τόν πολύτιμο σπόρο Του. Ἄς Τοῦ προσφέρουμε «γῆν καλήν καί ἀγαθήν».   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Πολλοί φιλόσοφοι στή ἀρχαιότητα εἶπαν: «Μὴν κάνεις ὅ,τι δὲν θέλεις νὰ σοῦ κάνουν οἱ ἄλλοι». Σ’ αὐτὴν τὴν ἀρχὴ εἶχαν δεῖ τὸ κλειδὶ γιὰ μιὰ ἁρμονικὴ ζωὴ τῆς κοινωνίας. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν διδασκαλία Του ἄνοιξε νέους ὁρίζοντες καὶ ἔδωσε νέες διαστάσεις στὸν παλαιὸ τοῦτο κανόνα συμπεριφορᾶς. Ἀντὶ γιὰ τὸ ἀρνητικὸ «μὴν κάνεις» τόνισε τὸ θετικό: «Αὐτὸ ποὺ θέλετε νὰ κάνουν οἱ ἄλλοι σὲ σᾶς, αὐτὸ νὰ κάνετε καὶ σεῖς σ’ ἐκείνους». Ἐπιθυμεῖς οἱ ἄλλοι νὰ σοῦ δείχνουν κατανόηση; Δεῖξε τους πρῶτα ἐσύ. Θέλεις οἱ συνεργάτες σου νὰ εἶναι εἰλικρινεῖς καὶ ἀληθινοί; Ἔτσι πρέπει νὰ εἶσαι ἀπέναντί τους πρῶτος ἐσύ. Ποθεῖς νὰ κυριαρχήσει ἡ δικαιοσύνη; Ἀγωνίσου καὶ σὺ νὰ εἶσαι δίκαιος στὶς συναλλαγὲς καὶ γενικὰ στὶς ἀνθρώπινες σχέσεις σου. Θέλεις, ὅταν πέφτεις σὲ σφάλματα νὰ σὲ συγχωροῦν; Νὰ συγχωρεῖς ὁλόψυχα. Ποθεῖς νὰ σὲ ἐξυπηρετοῦν, νὰ σὲ ἀγαποῦν; Βοήθα ἐσὺ πρῶτος, ἀγάπα ὅσο μπορεῖς πιὸ πολύ. Συχνὰ οἱ σχέσεις μὲ τοὺς συνανθρώπους μας μπερδεύονται, φθάνουν σὲ δύσκολες, κρίσιμες φάσεις. Ἡ καλύτερη μέθοδος γιὰ νὰ λύνονται οἱ πολύπλοκοι κόμποι παραμένει αὐτὸ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: «Καθὼς θέλετε ἵνα ποιῶσιν ὑμῖν οἱ ἄνθρωποι, καὶ ὑμεῖς ποιεῖτε αὐτοῖς ὁμοίως». Κι ὅταν οἱ ἄλλοι δὲν ἀνταποκρίνονται; Μπορεῖ νὰ πεῖ κανείς. Μὰ δὲν τὸ κάνεις μὲ τὸν ὄρο ὅτι ὁ ἄλλος θὰ συγκινηθεῖ. Κινεῖσαι ἐντελῶς ἐλεύθερα∙ ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ τί θὰ κάνει ὁ ἄλλος. Μέτρο δὲν εἶναι ἡ ἀμφίδρομη συμπεριφορά, ἡ ἐλπίδα ὅτι θὰ προσφέρω μέν, ἀλλὰ καὶ θὰ πάρω. Μέτρο συγκρίσεως γιὰ τὸ χριστιανὸ δὲν εἶναι πῶς ἐνεργοῦν ἢ ἀντιδροῦν οἱ ἄλλοι, ἀλλὰ τί ζητεῖ ὁ Θεός, τί κάνει Ἐκεῖνος. Ὅποιος ποθεῖ νά ἀκολουθήσει μέ συνέπεια τόν Χριστό καλεῖται νά ὑπερβεῖ τόν ἐαυτό του. Ἡ μεταμόρφωση τοῦ ἀνθρώπου, ἡ πορεία πρὸς τὴν ἀλλαγή, πρὸς τὴ θέωση, στὴν ὁποία μᾶς καλεῖ ἡ Ἐκκλησία, δὲν συνίσταται σὲ μιὰ μυστικιστικὴ φυγὴ σὲ εἰδυλλιακὰ περιβάλλοντα, ἀλλὰ περνάει μέσα ἀπὸ τοὺς σκονισμένους καὶ γεμάτους ἀπό ἀναθυμιάσεις πονηρίας καὶ ἀχαριστίας δρόμους τοῦ καθημερινοῦ βίου. Τό πρόβλημα δέν εἶναι πῶς θά τούς ἀποφύγουμε, ἀλλά πῶς μέσα σ’ αὐτούς θά γινόμαστε «υἱοί Ὑψίστου». Τό βασικό δέ μυστικό γι΄ αὐτό τό ἔργο εἶναι ὁ λόγος τοῦ Χριστοῦ «γίνεσθε οὖν οἰκτίρμονες, καθώς καί ὁ πατήρ ὑμῶν οἰκτίρμων ἐστί». Ἔτσι ἡ σκληρὴ πραγματικότητα τῆς καθημερινότητας γίνεται τὸ ἀσκητήριό μας∙ ὁ στίβος γιὰ καλύτερες ἐπιδόσεις. Κι αὐτά, ποὺ ἐκ πρώτης ὄψεως φαίνονται λυπηρὰ καὶ σκληρά, μεταβάλλονται σὲ εὐκαιρίες γιὰ νὰ πραγματοποιήσουμε τὸν προορισμό μας.            ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ  

«Δι' ὅλης νυκτὸς κοπιάσαντες οὐδὲν ἐλάβομεν· ἐπὶ δὲ τῷ ῥήματί σου χαλάσω τὸ δίκτυον». Στὰ λόγια τοῦ Ἀποστόλου Πέτρου τῆς σημερινῆς εὐαγγελικῆς περικοπῆς πλέκονται δύο πράγματα. Τὸ πρῶτο εἶναι ἡ πείρα. Τὸ δεύτερο ἡ ἐμπιστοσύνη στὸ Χριστό. Πείρα καὶ πίστη συναντῶνται μέσα στὴν ἴδια καρδιά. Τί νὰ ἀκολουθήσει ὁ ἄνθρωπος; Ὅ,τι τοῦ λέει ἡ πείρα τῆς ζωῆς γιὰ ὁρισμένα ζητήματα ἢ ὅ,τι τοῦ ὑπαγορεύει ἡ πίστη στὸ Χριστό; Μὲ δύο λέξεις θὰ μπορούσαμε νὰ προσδιορίσουμε τὴν πείρα σὰν καταστάλαγμα ζωῆς. Συσσωρεύεται μὲ ὅσα ζήσαμε, εἴδαμε, ἀκούσαμε, πάθαμε, μάθαμε, χρησιμοποιώντας τὴ λογική μας, παρατηρώντας γύρω μας καὶ ἐμβαθύνοντας στοὺς νόμους ποὺ δεσπόζουν στὸν κόσμο. Οἱ πρωταγωνιστὲς τῆς σημερινῆς περικοπῆς ἦταν ψαράδες. Εἶχαν μιὰ ἀξιόλογη ἐμπειρία πάνω στὴ δουλειά τους. Ἡ ἐντολὴ ποὺ τοὺς δόθηκε νὰ ψαρέψουν, ἦταν ἀντίθετη μὲ τὴν πείρα τους. Ὅλη τὴ νύχτα κοπίασαν, ἀγρύπνησαν, καὶ τίποτε δὲν ἔπιασαν. Τὸ νὰ ξαναπᾶνε γιὰ ψάρεμα τὴν ἡμέρα καὶ τὴν ὥρα ἐκείνη, καὶ μάλιστα ὕστερα ἀπὸ τόσο μόχθο, ἦταν -ἔτσι τοὺς ἔλεγε ἡ πεῖρα τους - ἄδικος κόπος. Ὄχι μόνο δέν θά ἔφερναν ἀποτέλεσμα ἀλλά θά ἐξετίθεντο στά μάτια τῶν ἄλλων. Ὅποιος θά τό ἄκουγε μάλλον θά γελοῦσε καί θά ἔλεγε: Τί ψαράδες εἶναι αὐτοί πού πάνε τέτοια ὥρα γιά ψάρεμα; Κάτι ἀνάλογο συμβαίνει γενικότερα καὶ μὲ τὴν ἀνθρώπινη πείρα, ὅταν ἔρχεται ἀντιμέτωπη μὲ μεγάλα καὶ σοβαρὰ πνευματικὰ ζητήματα. Προσκαλεῖ ἡ Ἐκκλησία τοὺς ἀνθρώπους σὲ μιὰ καινούργια ζωή, μετανοίας, ἀγάπης, ἀλή-θειας, ὁμιλεῖ περὶ βασιλείας τοῦ Θεοῦ στὴ γῆ, περὶ ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν σὲ ἕνα σῶμα. Ἀλλὰ πολλοί, ποὺ στηρίζονται μόνο στὴν ἐμπειρία τους, στὴν πείρα τῆς ζωῆς διαφωνοῦν: Αὐτὰ δὲν γίνονται! Πῶς μπορῶ νὰ ἀλλάξω, ὅταν ἔχω συνηθίσει νὰ ζῶ ὅπως ζῶ; Πῶς νὰ ἀγαπήσω αὐτοὺς ποὺ μόνο μῖσος ἐμπνέουν; Πῶς εἶναι δυνατὸ νὰ εἶμαι εἰλικρινὴς καὶ δίκαιος σὲ μιὰ κοινωνία διεφθαρμένη; Δὲ γίνεται τίποτε! Σέ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τήν ἐμπειρική λογική ἀρνεῖται νά ὑποταχθεῖ ἡ χριστιανική πίστη. Δέν ἀμφισβητεῖ τά στοιχεῖα ἀλήθειας πού ἔχει, ἀλλά βλέπει πιό μακρυά, ὁρίζοντες πού ἀδυνατεῖ ἡ λογική καί ἡ ἐμπειρία νά συλλάβει. Στὴ ζωὴ τὸν τελευταῖο λόγο δὲν τὸν ἔχει οὔτε ἡ ἀνθρώπινη λογική, οὔτε οἱ ἀνθρώπινες προβλέψεις. Τόν έχει ἡ θεία παντοδυναμία, ἡ θεία θέληση. Ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ὑπακοή στόν Θεό τελικά ἀνατρέπουν τό κετεστημένο τῆς ἀνθρώπινης πείρας, δημιουργοῦν νέες, εὐλογημένες καταστάσεις.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Καθώς προετοιμαζόμαστε νά γιορτάσουμε τήν μεγάλη γιορτή τῆς Παγκοσμίου Ὑψώσεως τοῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ, ἡ ὁποία κατά τή λειτουργική παράδοση τῆς Ἐκκλησίας μας φέρει τά ἴσα πρός τήν Μεγάλη Παρασκευή -γι’ αὐτό καί ἡ αὐστηρή νηστεία- τό εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα τῆς ἡμέρας μᾶς ὑπενθυμίζει μία ἄλλη παράξενη ὕψωση πού εἶχε προηγηθεῖ καί εἶχε λάβει χώρα στό μέσο τῆς ἐρήμου, αἰῶνες πρίν, κατά τήν ἔξοδο τοῦ ἰσραηλιτικοῦ λαοῦ ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου. Τί εἶχε συμβεῖ; Οἱ Ἰουδαῖοι, μή μπορώντας νά περάσουν μέσα ἀπό τό βασίλειο τῆς Ἐδώμ, ἀναγκάστηκαν νά κάνουν κύκλο γιά νά τό παρακάμψουν, μέσα ἀπό περιοχή ἄνυδρη καί ἀπαράκλητη. Κατά τήν προσφιλῆ τους τακτική, ἄρχισαν πάλι τόν γογγυσμό καί τήν γκρίνια ἐνάντιόν του Μωυσῆ καί ἐμμέσως ἐναντίον τοῦ Θεοῦ, λέγοντας πώς τούς ἔβγαλαν ἀπό τήν Αἴγυπτο γιά ν΄ ἀφήσουν τά κόκαλά τους στήν ἔρημο. Μάλιστα, ἐνῶ εἶχαν ὡς τροφή τό μάννα καί ἑπομένως ὀφθαλμοφανῆ τήν προστασία τοῦ Θεοῦ, ἐπέδειξαν μεγάλη ἀγνωμοσύνη χαρακτηρίζοντας το ἄνοστο καί εὐτελῆ οὐσία. Γιά τή συμπεριφορά τους αὐτή ὁ Θεός ἐπέτρεψε νά ἐμφανιστοῦν δηλητηριώδη φίδια, τά ὁποῖα πολλούς ὁδήγησαν στόν θάνατο. Οἱ Ἰσραηλίτες ὅμως, μετά ἀπό σαράντα χρόνια περιπλάνηση στήν ἔρημο κι ἔχοντας ἐμπειρία τῆς σχέσης τους μέ τόν Θεό, ἤξεραν τί ἔπρεπε νά κάνουν γιά ν’ ἀποτρέψουν τήν ὀργή του. Ζήτησαν τό θεῖο ἔλεος καί τότε ὁ Θεός ἔδωσε ἐντολή στόν Μωυσῆ νά κατασκευάσει ἕνα χάλκινο ὁμοίωμα φιδιοῦ, νά τό τοποθετήσει ὁριζόντια σ΄ ἕνα στύλο καί νά ὑψώσει τόν πρωτότυπο αὐτόν σταυρό στή μέση του στρατοπέδου. Ὅποιος Ἰσραηλίτης δεχόταν δάγκωμα φιδιοῦ, τό μόνο πού εἶχε νά κάνει ἦταν νά κοιτάξει μέ πίστη στόν Θεό τό ὑψωμένο χάλκινο φίδι, γιά νά σωθεῖ καί νά ἐπιβιώσει ἀπό τό θανατηφόρο δάγκωμα. Δέν τούς ἔσωζε τό χάλκινο φίδι, ἀλλά ἡ πίστη καί ἡ ὑπακοή τους πρός τόν Θεό. Ὁ Σταυρός τοῦ Χριστοῦ ὑψώνεται κενός σήμερα, χωρίς τόν Ἐσταυρωμένο, ὅπως τόν ἀνέσυρε ἀπό τή γῆ ἡ Ἁγία Ἑλένη, γιατί Ἐκεῖνος πού ἔπαθε ἐπάνω του ἀνέστη. Ὁ Σταυρός δέν ὑπάρχει καί δέν τιμᾶται ὡς ὄργανο θανάτου, ἀλλά ὡς σύμβολο τῆς Ἀνάστασης. Καί ἡ δύναμή του δέν ὀφείλεται μόνο στό ὅτι ἐπάνω του ἔχυσε τό αἷμα Του ὁ Σωτήρας Χριστός, ἀλλά κυρίως στό ὅτι ἐπάνω του ἀποδείχθηκε κυρίαρχος τῆς ζωῆς καί τοῦ θανάτου, τόσο ὅταν αὐτεξουσίως παρέδιδε τό πνεῦμα του, ὅσο ὅταν μέ τήν Ἀνάστασή του, ἀνέτρεπε τά ἀποτελέσματα τοῦ θανάτου, διασφαλίζοντάς μας τήν ζωή, τήν σωτηρία, τήν ἁγιότητα ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ.

Ἡ παραβολή τοῦ «ἀμπελῶνος», πού σήμερα ἀκούσαμε, ἀποτελεῖ μιά παραστατική ἀνάλυση τῆς προβληματικῆς στάσεως τῶν θρησκευτικῶν ἡγετῶν τῶν Ἰουδαίων ἔναντι τῆς ἐμπιστοσύνης τοῦ Θεοῦ καί συγχρόνως μιά συνταρακτική προειδοποίηση. Ἁνεξάρτητα ὅμως ἀπό τούς συμβολισμούς τῶν λεπτομερειῶν κεντρική ἰδέα παραμένει ὅτι ὁ «οἰκοδεσπότης» ὁ Θεός δηλαδή, ἑτοίμασε μέ προσωπική φροντίδα τό κάθε τι, «ἐφύτευσεν», «περιέθηκε», «ὤρυξεν», «οἰκοδόμησε» καί κατόπιν ἐμπιστεύθηκε τό ἔργο του στούς «γεωργούς». Ὅταν ὁ Θεός ἀναθέτει μιά ἐργασία στούς ἀνθρὠπους, ἔχει προβλέψει καί γιά τίς προϋποθέσεις τῆς ἐπιτυχίας. Δέν προσφέρει χέρσα περιοχή, ἀλλά ἀμπελῶνα ὀργανωμένο ἀπό τόν ἴδιο μέ ὅλες τίς δυνατότητες καλλιέργειας. Δέν δίνει μόνο τό ἔργο, ἀλλά καί τά μέσα γιά τήν ἐπιτυχή ἐκτέλεσή του. Κάθε ἀποστολή τοῦ Θεοῦ εἶναι γιά τόν ἄνθρωπο ἕνα μεγάλο προνόμιο καί ἐξαιρετική δυνατότητα. Τό δεύτερο χαρακτηριστικό στή στάση τοῦ οἰκοδεσπότη εἶναι ἡ ἐμπιστοσύνη καί ἡ ἐλευθερία πού ἀφήνει στούς ἐντολοδόχους. Ὅταν ὁ Θεός ἐμπιστεύεται κάτι στόν ἄνθρωπο τό κάνει μεγαλόκαρδα, δέν κάθεται νά ἐλέγχει συνεχῶς τό κάθε τι. Ἀφήνει πρωτοβουλία καί αὐτενέργεια. Ὁ οἰκοδεσπότης μετά τήν ἀνάθεση τῆς ἐντολῆς καί τήν προσφορά ὅλων τῶν ἀπαραίτητων γιά τήν ἐπιτυχία τοῦ ἔργου τῶν γεωργῶν, «ἀπεδήμησεν», ἀνεχώρησε σέ μέρος μακρυνό. Δέν κάθισε ἀπό πάνω τους νά τούς ἐπιβλέπει σάν τυραννικός ἐπιστάτης. Τούς ἄφησε ἐλεύθερους στή δουλειά τους, δείχνοντας ἐμπιστοσύνη. Οἱ γεωργοί, ὅταν καλοσυνήθισαν στόν ἀμπελῶνα τόν ἀνακύρηξαν κτῆμα τους. Ἐπιχείρησαν τήν ὁλοκληρωτική κατοχή, ὥστε νά τόν κάνουν ὅτι θέλουν. Ὅταν ἤγγισεν ὁ καιρός καί τούς ζητήθηκαν ἀπό τόν οἰκοδεσπότη οἱ καρποί, λησμόνησαν καί εὐγνωμοσύνες καί ὑποσχέσεις καί δέν δίστασαν γιά νά κατάσχουν τήν κληρονομίαν νά καταφύγουν στά πιό ἀπάνθρωπα καί σκληρά μέσα. Ξυλοκόπησαν, σκότωσαν, λιθοβόλησαν τούς ἀπεσταλμένους τοῦ εὐεργέτου καί τόν ἴδιον τόν Υἱόν του. Ἦταν μιά ἐσκεμμένη, συνειδητή διάπραξη τοῦ κακοῦ. Ἡ «παραβολή τοῦ ἀμπελῶνος» ἀποτελεῖ μιά συνεχή προειδοποίηση γιά ὅλους μας, ἔθνη, ἐκκλησίες, χριστιανικές κοινότητες, κληρικού, λαϊκούς – πού ἔχει ὁ Θεός τιμήσει μέ μιά ὑψηλή ἀποστολή μέ μία ἰδιαίτερη ἐμπιστοσύνη. Ἄς μήν ἐπαναπαυόμαστε στό ὅτι μᾶς ἔχει δοθεῖ κάτι πολύτιμο. Ἄν δέν ἀνταποκριθοῦμε εὐσυνείδητα στήν εὐθύνη, ἡ ἀρχική τιμή πού μᾶς ἔγινε μπορεῖ νά ἐξελιχθεῖ σέ τραγωδία. ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ    

Εἶναι συμπαθὴς ἡ περίπτωση τοῦ Ἰουδαίου ἄρχοντα ποὺ ἔχοντας τηρήσει ἀπὸ τὴ νεότητά του ὅλες τὶς ἐντολὲς τοῦ Μωσαϊκοῦ Νόμου ρωτάει τὸν Χριστό, τί τοῦ μένει ἀκόμη νὰ κάνει γιὰ νὰ ἐξασφαλίσει τὴν αἰωνιότητα. Καὶ ὁ Κύριος, γνωρίζοντας πολὺ καλὰ τί κρατᾶ συνήθως τὸν ἄνθρωπο γερὰ δεμένο στὴ γῆ, τοῦ ἀπαντᾶ: « Ἕνα σοῦ λείπει ἀκόμη, πούλησε τὴν περιουσία σου καὶ δῶσε τὰ χρήματα στοὺς φτωχούς. Ἔτσι θὰ ἔχεις θησαυροὺς στὸν οὐρανό, κι ἔλα νὰ μὲ ἀκολουθήσεις στὸ δύσκολο δρόμο τοῦ σταυροῦ». Δὲν χωράει ἀμφιβολία ὅτι ὁ Ἰουδαῖος αὐτὸς ἄρχοντας ἦταν εὐσεβὴς ἄνθρωπος, ἐφ’ ὅσον τηροῦσε τὸν Νόμο κι εἶχε μέσα του τὴν ἐπιθυμία τῆς αἰωνιότητος. Ὁ Νόμος ὅμως τῆς Π. Διαθήκης καταλήγει, ὁλοκληρώνεται καὶ κορυφώνεται στὸ Χριστό, ὁ ὁποῖος ἀποκαλύπτει τὴν ἀπόλυτη ἀπαίτηση τοῦ Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο. Κι ἡ ἀπαίτηση αὐτὴ δὲν συνίσταται μόνο στὴν τήρηση τῶν βασικῶν ἐντολῶν ἀλλὰ στὴν πλήρη ἀποδέσμευση τοῦ ὅλου ἀνθρώπου ἀπὸ ὅ,τι τὸν κρατᾶ κολλημένο στὸ χῶμα ἀφ’ ἑνὸς καὶ στὸ ὁλοκληρωτικὸ δέσιμό του στὸ Θεό, ἀφ’ ἑτέρου. Ἡ στάση τοῦ πλούσιου αὐτοῦ Ἰουδαίου ποὺ λυπήθηκε βαθύτατα γιὰ τὴν ὑπόδειξη τοῦ Χριστοῦ καὶ ἔφυγε μὴ μπορώντας νὰ τὴν ἀκολουθήσει, δείχνει πόσο δύσκολο εἶναι νὰ δοθεῖ κανεὶς ὁλοκληρωτικὰ στὸ Θεό. Κι ἀκόμη μαρτυρεῖ πόσο εὔκολο εἶναι νὰ δημιουργεῖ μιὰ ψεύτικη ἱκανοποίηση μέσα στὴν συνείδηση τοῦ ἀνθρώπου, ἱκανοποίηση ποὺ προέρχεται ἀπὸ τὴν τήρηση ὁρισμένων, ἔστω βασικῶν ἐντολῶν. Ὁ Χριστός δὲν κατηγορεῖ τὸν εὐσεβῆ συνομιλητή του γιὰ ὅ,τι ἔκανε, ἀλλὰ γιὰ ὅ,τι παρέλειψε νὰ κάνει, δὲν τὸν κατακρίνει γιὰ τὶς ἀρετές του, ἀλλὰ γιατί βλέπει ὅτι αὐτὲς δὲν ἐντάσσονται στὸ ὁλοκληρωτικὸ δόσιμό του στὸ Θεὸ κι εἶναι μεμονωμένες ἐκδηλώσεις τῆς ζωῆς του, ἄν καὶ- κατὰ πάντα- σωστὲς καὶ ἀξιέπαινες. Βλέπει ἀκόμη ὅτι ἡ θρησκευτικότητά του δὲν συνδέεται ἄμεσα μὲ τὴ ζωὴ του μέσα στὴν κοινωνία, ὅτι ὁ δρόμος ποὺ τὸν φέρνει στὸ Θεὸ δὲν περνάει μέσα ἀπὸ τὴν κοινωνία τῶν ἀδελφῶν καὶ δὲν διασταυρώνεται μὲ τοὺς δρόμους τῶν συνανθρώπων του. Εἶναι ἕνας μονόδρομος ποὺ ἐξασφαλίζει τὴν ἱκανοποίηση μέσα στὴ συνείδησή του, ὄχι ὅμως καὶ τὴν ἱκανοποίηση τοῦ Θεοῦ ὁ ὁποῖος δὲν δέχεται συμβιβασμούς καί ὑποκρισίες.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ  ΜΑΡΩΝΕΙΑΣ ΚΑΙ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ                                                                               ΚΟΜΟΤΗΝΗ  23-8-2020

  ΤΟ ΜΗΝΥΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ «Η ΕΥΘΥΝΗ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ»   Μέ παραβολή μιλᾶ σήμερα ὁ Κύριός μας στό Εὐαγγελικό ἀνάγνωσμα, θέλοντας νά προσδιορίσει τήν πραγματικότητα στίς ἀνθρώπινες σχέσεις καί νά ὑποδείξει τήν ἐπιθυμητή καί πλέον συμφέρουσα γιά τόν ἄνθρωπο ὁδό.  Ἕνας δοῦλος βρῆκε στόν δρόμο του ἕναν σύνδουλό του, στόν ὁποῖο εἶχε δανείσει ἕνα εὐτελές ποσό, πού ὅμως ἀκόμη δέν τοῦ εἶχε ἐπιστραφεῖ. Ὅρμησε λοιπόν ἐπάνω του καί τόν ἔπνιγε, ἀπαιτώντας τήν ἐπιστροφή του ὀφειλουμένου μικροδανείου. Παρά τίς ἱκεσίες τοῦ ὀφειλετη, ὁ ὁποῖος γονατιστός τόν παρακαλοῦσε γιά μιά πίστωση χρόνου , μέχρι νά βρεῖ τό ὀφειλόμενο ποσό, ὁ δανειστής δοῦλος ἔσυρε τόν συνδούλο του καί τόν ἔκλεισε φυλακή. Θά μποροῦσε κανείς νά πεῖ ὅτι αὐτή ἡ συμπεριφορά τοῦ δανειστῆ δούλου πρός τόν ὀφειλέτη σύνδουλό του εἶναι καθόλα νόμιμη καί λογική. Κατά τήν κυρίαρχη παγκόσμια οἰκονομική ἀρχή, «οἱ συμφωνίες πρέπει νά τηροῦνται». Μέ βάση τήν τετράγωνη αὐτή λογική, εἶναι ἀπολύτως φυσιολογικό νά διεκδικεῖται καί νά ἐπιβάλλεται ἡ ἐφαρμογή ὅσων ἔχουν συμφωνηθεῖ. Τί ξεχνᾶ ὅμως ὁ δανειστής δοῦλος; Τί καθιστᾶ τήν συμπεριφορά του πρός τόν ὀφειλέτη συνδουλό τοῦ ἀπαράδεκτη; Ὅτι τήν ἀμέσως προηγούμενη στιγμή, ὄχι ἄλλος συνδουλός του, ἀλλά ὁ ἴδιος ὁ Κύριός του, τοῦ εἶχε χαρίσει ἕνα δυσθεώρητο ποσό, πού χρωστοῦσε καί δέν ὑπῆρχε περίπτωση ν’ ἀποπληρώσει, ἀκόμη κι ἄν ξεπουλοῦσε ὅλα τά ὑπάρχοντά του, ἀκόμη καί τά μέλη τῆς οἰκογένειάς του καί τόν ἑαυτό του τόν ἴδιο. Μάλιστα τοῦ τό χάρισε συγκατανεύοντας στή σχετική, ἔντονη παράκληση καί ἱκεσία τοῦ ὀφειλέτη δούλου. Μέ ἄλλα λόγια, ὁ Χριστός ἔρχεται νά μᾶς θυμίσει τίς ἄπειρες εὐεργεσίες τοῦ Ἁγίου Θεοῦ πρός ἐμᾶς. Εὐεργεσίες πού ὄντας πλούσιες μᾶς δωρηθηκαν χωρίς νά τίς ἀξίζουμε. Ἄν λοιπόν ἐμεῖς εἴμαστε ὠφελημένοι ἀπό μία τέτοια θεία ἀγάπη, δέν εἴμαστε καί ὑπόλογοι καί ὑπεύθυνοι ἀπέναντί της γιά τό πώς τήν ἀπολαμβάνουμε καί τή  διαχειριζόμαστε στή ζωή μας; Κι ἄν ἄξιοι ὄντες τῶν χειρότερων τιμωριῶν ἀπολαμβάνουμε τίς μεγαλύτερες εὐεργεσίες, μέ ποιό δικαίωμα δέν θά μιμηθοῦμε ἔστω στό ἐλάχιστο τόν Θεό Πατέρα, προσφέροντας ψήγματα ἀγάπης πρός τούς συνανθρώπους μας; Μέ ποιό δικαίωμα, σκανδαλωδῶς εὐνοημένοι ἀπό τήν λογική τῆς ἀγάπης, θά τήν ξεχάσουμε γιά νά πορευθοῦμε μέ τήν λογική τῆς διεκδίκησης πρός τούς ἄλλους;   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ

Ἡ Εὐαγγελική περικοπή ἀναφέρεται στη θεραπεία τοῦ ἐπιληπτικοῦ νέου. Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος, ἐπικεντρώνει τήν προσοχή μας σέ δύο κυρίως σημεῖα: στήν ἐξουσία τοῦ Ἰησοῦ κατά τῶν δαιμόνων καί στήν συζήτησή του μέ τούς μαθητές περί τῆς ἀπιστίας ὡς αἰτίας τῆς ἀδυναμίας τους νά ἐπιτελέσουν τήν θεραπεία καί περί τῆς δυνάμεως τῆς πίστεως. «Ἀμήν γάρ λέγω ὑμίν, ἐάν ἔχητε πίστιν ὡς κόκκον συνάπεως, ἐρεῖτε τῷ ὄρει τούτω, μετάβηθι ἐντεῦθεν ἐκεῖ, καί μεταβήσεται, καί οὐδέν ἀδυνατήσει ὑμίν». Σᾶς βεβαιώνω πώς, ἄν ἔχετε πίστη ἔστω καί σάν κόκκο σιναπιοῦ, θά λέτε σ΄ αὐτό τό βουνό πήγαινε ἀπό ἐδώ ἐκεῖ καί θά πηγαίνει καί κανένα πράγμα δέ θά εἶναι ἀδύνατο γιά σᾶς». Ἡ παράδοξη εἰκόνα πού χρησιμοποιεῖται στήν φράση αὐτή τοῦ Ἰησοῦ ἔχει τήν ἔννοια ὅτι ἡ πίστη κάνει θαύματα, ἐπιτελεῖ ἔργα καταπληκτικά, καί ἔργα τά ὁποῖα φαίνονται λογικά ἀκατόρθωτα. Ἡ ἀπαίτηση πολλῶν ἀνθρώπων νά δοῦν πρῶτα θαύματα γιά νά πιστεύσουν προέρχεται ἀπό τήν ἀνθρώπινη ἀδυναμία νά στηρίζει κανείς τά πάντα στήν λογική ἀπόδειξη, στήν βεβαιότητα. Ἡ παραπάνω φράση τοῦ Χριστοῦ ἀνατρέπει τήν σειρά πού ἀπαιτεῖ ἡ λογική του ἀνθρώπου καί προβάλλει τήν πίστη σάν τήν προϋπόθεση τοῦ θαύματος. Μόνο ὅποιος πιστεύει στόν Θεό καί στόν σταυρό τοῦ Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ βλέπει τό θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης νά ἀγκαλιάζει καί νά μεταμορφώνει τόν χαλασμένο ἀπό τήν ἁμαρτία κόσμο σέ «καινή κτίση». Ἡ σύγχρονη τοῦ Χριστοῦ γενιά ζητᾶ σημάδια γιά νά πιστέψει στήν θεία προέλευσή Του: «θέλομεν ἀπό σοῦ σημεῖον ἰδεῖν», κι ὅσοι στέκουν μπροστά στόν σταυρό προκαλοῦν τόν Χριστό νά κατεβεῖ ἀπό τόν σταυρό γιά νά ἀποδείξει τήν δύναμή Του. Ἡ πίστη πού ξεπερνᾶ τούς λογικούς ἐνδοιασμούς καί τίς φυσικές ἐπιφυλάξεις εἶναι χαρακτηριστικό μίας νέας ἐποχῆς, τῆς ἐποχῆς πού ἀνανεώνεται ἐν Χριστῷ ἡ φύση τοῦ ἀνθρώπου, ὥστε νά μήν ἀναζητᾶ πλέον ὁ ἄνθρωπος θαύματα γιά νά στηρίξει τήν πίστη τοῦ ἀλλά νά βλέπει μέ τήν πίστη παντοῦ θαύματα. Ὅλα τά κατ’ ἄνθρωπον ἀκατόρθωτα γίνονται κατορθωτά. Κι ἡ λύτρωση τοῦ κόσμου πού μέ τίς ἀνθρώπινες προοπτικές εἶναι ἀκατόρθωτη, γίνεται πραγματικότητα διά τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή τήν νέα πραγματικότητα τῆς λυτρώσεως τήν βλέπει κανείς μέ τήν πίστη του κι ἔτσι ὅλα γύρω του γίνονται ἕνα θαῦμα τῆς θείας ἀγάπης.   ΕΚ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ